Keir Starmer was niet te vertrouwen voor Peter Mandelson – waarom zou je hem voor iets anders vertrouwen?
Dus "fase twee" van Keir Starmers regering is nu in volle gang. Ons werd verteld dat dit een nieuw hoofdstuk zou zijn, een frisse start. Maar wat krijgen we? Vorige week werd zijn vicepremier, Angela Rayner , gedwongen af te treden in ongenade vanwege haar zegelrechtontduiking van £40.000. Deze week wordt Peter Mandelson – de hoogste diplomaat van Groot-Brittannië in Washington – ontslagen nadat er "verontrustende en weerzinwekkende" e-mails aan Jeffrey Epstein opdoken. Dit is niet de nieuwe dageraad die Starmer beloofde. Het is dezelfde morele verdorvenheid, dezelfde smerigheid, hetzelfde verachtelijke gebrek aan oordeelsvermogen van de premier.
Laten we eens kijken naar Mandelson. Dit is een man die Epstein niet alleen kende, maar die in 2008, nadat Epstein al was veroordeeld voor het vragen om seks met minderjarige meisjes, hun vriendschap bleef onderhouden. De e-mails zijn duidelijk. Mandelson drong er bij Epstein op aan om "te vechten voor vervroegde vrijlating" en verzekerde hem: "Je vrienden blijven bij je en houden van je... Ik denk dat je... Ik kan het nog steeds nauwelijks begrijpen. Het zou gewoon niet kunnen gebeuren in Groot-Brittannië."
Alleen al die woorden zijn walgelijk. Mandelson – een Labour-grootheid, een man die de taak had Groot-Brittannië in Washington te vertegenwoordigen – verzekerde hem van loyaliteit en liefde. Waarom? Om welke mogelijke reden? Was het puur opportunisme? Eigenbelang?
Mandelson zegt nu spijt te hebben van de vriendschap. Hij noemt Epstein een "charismatische criminele leugenaar" en houdt vol dat hij door Epsteins advocaten is opgelicht. Hij zegt dat hij de vriendschap "veel eerder" had moeten beëindigen.
Het Britse publiek zou toch vergeven kunnen worden als ze dit minder als berouw en meer als schadebeperking zagen. Dit is het kaliber van de man die Starmer aanstelde als de stem van Groot-Brittannië in de Verenigde Staten.
En Starmers reactie? Voorspelbaar, laf, beschamend. Aanvankelijk steunde hij Mandelson. Nadat hij Angela Rayner had geprezen als een "belangrijke figuur", terwijl ze op heterdaad werd betrapt in een geschil over onroerendgoedbelasting.
Telkens weer, wanneer Starmer geconfronteerd wordt met misstanden in zijn eigen gelederen, kiest hij voor bescherming boven principes. Hij beschermt, verontschuldigt en stelt uit. Hij treedt alleen op wanneer de publieke verontwaardiging te luid wordt om te negeren.
Wat zegt het over een premier dat zijn reflex altijd is om het onverdedigbare te verdedigen? Waarom zou hij Mandelson steunen – een man die Epstein in een vleiend verjaardagsboek als zijn "beste vriend" beschreef – totdat het bewijs zo overweldigend was dat hij geen andere keuze had dan hem te ontslaan?
Waarom zou hij Angela Rayner blijven prijzen, die anderen lastigviel vanwege hun financiële tekortkomingen en haar eigen tekortkomingen verhulde? Het antwoord lijkt te zijn dat Starmer zich niet laat leiden door moraal, maar door opportunisme.
Het Mandelson-schandaal gaat niet over de schandelijke beoordelingsfout van één man. Het gaat over de cultuur van de Labour-leiding. Een cultuur die hypocrisie goedpraat, opportunisme beloont en misstappen door de vingers ziet, zolang het maar politieke belangen dient.
Groot-Brittannië verdient beter. We zijn een natie gebouwd op waarden als integriteit, fatsoen en eerlijkheid. Toch worden we geregeerd door mensen die juist deze principes belachelijk maken. Westminster is een moeras geworden waarin alleen de meest glibberige overlevenden overleven.
Starmers "fase twee" is niets meer dan fase één met nieuw behang. Hetzelfde gebrek aan oordeelsvermogen. Dezelfde minachting voor de waarheid. Dezelfde rotzooi.
De val van Mandelson zou een wake-upcall moeten zijn. We kunnen niet toestaan dat onze politiek wordt geleid door mannen die geen kwaad zien in het gezelschap waarin ze verkeren, en door premiers die hen tot het laatste moment verdedigen.
Als Keir Starmer niet eens het karakter van de mensen met wie hij zich omringt kan beoordelen, waarom zouden de Britten dan op zijn oordeel moeten vertrouwen?
Er is opnieuw sprake van rot aan de top van de regering. Britten vragen zich wellicht af: welke schandalen staan ons volgende week te wachten?
express.co.uk
