De houtworm van de schaarste of het fonds komt vóór de stichting

"Myths of Philanthropy" is een serie samengesteld door de filantropische praktijkgemeenschap Elemental , onder leiding van Chiara K. Cattaneo en Mandy Van Deven . Deze lezingen bieden een dwarsdoorsnede van internationale filantropie en analyseren enkele van de meest voorkomende "mythen" die de manier waarop liefdadigheidsinstellingen opereren, beïnvloeden. Deze lezingen, die de vraag "wat als?" stellen, bieden benaderingen, interventies en nieuwe visies op hoe we kunnen werken aan een rechtvaardiger wereld. De serie wordt ook uitgegeven door het Center for Effective Philanthropy en de Association of Charitable Foundations , evenals door VITA.

Middelen zijn schaars – ze moeten beschermd en veiliggesteld worden, zelfs ten koste van de vervulling van de missie . Om schaarse middelen te behouden voor hypothetische toekomstige behoeften, hanteren stichtingen in de Verenigde Staten een jaarlijkse schenking van vijf procent als plafond, niet als basis. Wanneer middelen schaars zijn, moeten ze met uiterste voorzichtigheid en onderscheidingsvermogen worden verdeeld .

Klinkt deze logica je enigszins bekend in de oren? Een van de meest wijdverbreide – en schadelijke – verhalen die de progressieve filantropie vandaag de dag vormgeven, is het fundamenteel onjuiste idee dat middelen schaars zijn. Veel van de praktijken die financiers hanteren, zijn vaak geworteld in deze schaarstementaliteit.

Wanneer we sporen van deze logica zoeken in de manier waarop de meeste stichtingen zijn gestructureerd, is de invloed van de "schaarstementaliteit" overal terug te vinden: van de samenstelling van het bestuur tot de investeringsmethoden, van de criteria voor het toekennen van subsidies tot de rapportagemethoden. Een duidelijk voorbeeld is het feit dat financieringsbeslissingen binnen stichtingen vaak worden gepresenteerd als wederzijds uitsluitende keuzes: als we ervoor kiezen om deze organisatie te financieren, kiezen we er ook voor om die organisatie niet te financieren. Als we de financiering voor dit doel verhogen, moeten we de financiering voor een ander doel verlagen. Het resultaat is dat organisaties concurreren om de aandacht van financiers, voortdurend moeten bewijzen dat ze hun steun waard zijn en zich nooit kunnen veroorloven om te falen .

Dit creëert niet alleen een onhoudbare situatie voor non-profitorganisaties die concurreren om schaarse financiering, maar maakt het ook onmogelijk voor welke stichting dan ook om ooit haar missie te bereiken, omdat het ecosysteem van verandering – in welke sector, locatie of systeem dan ook – niet als geheel wordt gefinancierd, een samenwerkende entiteit die in staat is tot collectieve impact. Het versterkt ook een andere veelvoorkomende mythe over hoe verandering tot stand komt: dat één enkele financier in staat is om zelfstandig een complex probleem op te lossen.

Deze op schaarste gebaseerde logica's worden zo vaak gebruikt in de filantropie dat veel mensen ze zonder vragen accepteren. Naarmate de ongelijkheid in welvaart toeneemt tot niveaus die sinds de Gilded Age niet meer zijn voorgekomen, en de stichtingen in de Verenigde Staten inmiddels meer dan 1,6 biljoen dollar bedragen , worden de voor de hand liggende tegenstrijdigheden steeds moeilijker te negeren. Het schaarstenarratief roept veel vragen op: Wie profiteert van de mythe van schaarste in de filantropie? Wat gaat er verloren wanneer geld verdienen, en niet geld weggeven, de prioriteit is? Kunnen we dat überhaupt nog filantropie noemen?

Hoe u deze vragen ook beantwoordt, het schaarstenarratief verhindert de meest progressieve filantropie om de verandering te bewerkstelligen die wij wensen. Eén manier waarop financiers wél een betekenisvolle impact kunnen maken, is door ervoor te kiezen hun activiteiten te structureren met een overvloedmentaliteit.

Een van de ironische gevolgen van onze overvloedsmentaliteit bij de Kataly Foundation is dat we hebben besloten een stichting te zijn met een beperkte looptijd; naarmate onze sluitingsdatum nadert, moeten we talloze aanvragen afwijzen. We zien dit echter eerder als een welkome uitdaging dan als een beperking. De Kataly Foundation werd in 2018 opgericht met als doel onze financiering de komende 10 tot 15 jaar te herverdelen . U vraagt zich dan misschien af wat het in deze context betekent om met een overvloedsmentaliteit te werken.

Om de schaarstementaliteit in ons werk actief tegen te gaan, hebben we onze aanpak zo gestructureerd dat we vanaf het allereerste begin van onze relatie met subsidieontvangers substantiële financiering verstrekken. In de filantropie manifesteert schaarste zich onder andere door de initiële uitbetaling van beperkte financiering, zoals een proefballon om de prestaties van een organisatie te beoordelen en deze een klein bedrag te verstrekken. Als de gegenereerde impact significant wordt geacht voor een kleine investering, dan heeft de organisatie bewezen een grotere investering waard te zijn.

Het probleem met deze aanpak is dat kleinschalige financiering geen ruimte biedt voor langetermijnstrategieën of gedurfde experimenten. Bovendien is de impact die financiers verwachten van kleine, kortetermijninvesteringen vaak onredelijk en onrealistisch, vooral als het gaat om de financiering van aspecten van politieke, sociale en economische transformatie.

De Kataly Foundation erkende de onjuistheid van deze logica en wilde het overvloeddenken illustreren. Daarom initieerde ze grotere, katalytische investeringen in organisaties waarvan we hoopten dat ze onze partners in staat zouden stellen exponentiële vooruitgang te boeken. Deze subsidies werden verstrekt zonder duidelijke verwachtingen of vooraf bepaalde resultaten die de uitkomst van de investering definieerden; dit was bedoeld als een bewuste uiting van vertrouwen in de capaciteiten en talenten van de ondersteunde organisatie.

Een ander nadeel van het toepassen van een schaarste-mentaliteit op filantropie is dat financiers, in plaats van een robuust ecosysteem te ondersteunen dat functioneert met een bloeiende infrastructuur, de neiging hebben om zich te richten op subsidiestrategieën die individuele groepen in staat stellen om te excelleren en te groeien. Ze denken dat middelen schaars en sporadisch zijn en richten zich daarom niet op de collectieve dimensie, maar op de ondersteuning van een robuust ecosysteem dat functioneert met een bloeiende infrastructuur.

Om sterke, veerkrachtige bewegingen op te bouwen en te onderhouden, is het belangrijk om voor het ecosysteem als geheel te zorgen en de waardevolle rol te erkennen die elk onderdeel speelt om ervoor te zorgen dat het geheel effectief blijft functioneren.

Daarom vragen we onze begunstigden altijd wie we moeten financieren om hun werk succesvol te maken. Dit is een belangrijke en verhelderende vraag, omdat het ons een compleet beeld geeft van het ecosysteem waarin onze begunstigden opereren en ons in staat stelt het werk van onze partners te versterken door groepen te financieren die waarde toevoegen en met wie ze samenwerken.

Zo worden bewegingen gefinancierd wanneer ze succesvol moeten zijn. Om te floreren en de gewenste veranderingen te bereiken, hebben organisaties sterke, strategische en welvarende partners nodig.

Een andere manier van werken is om te beginnen vanuit een 'ja'-positie. Dit betekent dat we ernaar streven om tegemoet te komen aan de verzoeken van onze partners, de redenen achter een 'nee' te overwegen en duidelijk uit te leggen, en onszelf af te vragen wat het nut zou zijn om 'ja' te zeggen voordat we daadwerkelijk 'nee' zeggen. Dit heeft ons geholpen om anders over middelen na te denken en te reflecteren op onze waarde, die verder gaat dan de financiering die we verstrekken . Dit betekent niet dat we elk verzoek honoreren, maar door een gesprek positief te benaderen, houden we de lijn open voor vragen en communicatie. Deze aanpak dwingt ons ook om creativiteit en mogelijkheden te verkennen. Als we dingen niet op een bepaalde manier kunnen doen, wat is dan een andere manier om dat wel te doen?

Het schaarstenarratief dat nog steeds de boventoon voert in de filantropie, is in wezen het resultaat van een meedogenloze zoektocht naar relevantie en duurzaamheid. Door middelen mondjesmaat te verstrekken, kunnen financiers eeuwig leven. Sommigen proberen dit te rechtvaardigen door te wijzen op de talloze onrechtvaardigheden die er in de samenleving bestaan en stellen de volgende vraag: als stichtingen nu al hun middelen verdelen, wie zal dan de strijd steunen die ons in de toekomst te wachten staat?

De oplossing is niet dat alle stichtingen hun volledige vermogen onmiddellijk uitgeven, maar filantropie heeft een revolutie nodig in de manier waarop we denken over het doel en het proces van herverdeling van rijkdom. Als we partners van sociale bewegingen ruimschoots zouden financieren, zonder beperkingen, hoe zouden organisaties dan voortbouwen op die middelen en rijkdom kunnen blijven genereren die op lange termijn in hun gemeenschappen kan blijven?

Een werkelijk bevrijdende toekomst is er een waarin sociale bewegingen niet eeuwig afhankelijk zijn van filantropie om hun doelen te bereiken. Een visie op overvloed voor filantropie zou niet gedefinieerd moeten worden door de poging om eeuwig in een smeekbederelatie te leven, maar door de omstandigheden te creëren waarin filantropie niet langer nodig is , omdat we in een wereld van gedeelde welvaart leven.

De openingsfoto is van Foto door Mika Baumeister op Unsplash

Trefwoorden:
• Filantropie
• Goed produceren