Moet deodorant dragen bij de sociale omgangsnormen horen? Dermatologen geven uitsluitsel

Zodra de temperaturen stijgen, dragen we minder kleding. We liggen half bloot op het strand, zitten in luchtige outfits in het park of dansen op feestjes in dunne shirts. En hoe lichter de kleding, hoe meer we ook ruiken… van anderen én van onszelf. Zeker in drukke metro’s, op concerten of in een volle galerie.

De vraag rijst dan al snel: hoort deodorant dragen eigenlijk gewoon bij fatsoenlijk gedrag?

In 2025 is er voor elk lichaam en elke voorkeur een deodorant te vinden: sprays, rollers, crèmes, doekjes en poeders. Met en zonder aluminium. Voor mannen, vrouwen, jongeren en iedereen daarbuiten.

De deo-industrie is inmiddels goed voor 27 miljard dollar per jaar. Niemand wil stinken met deze hitte, toch? Toch is het ingewikkelder dan simpelweg wel of geen deodorant.

Volgens dermatoloog Alicia Zalka hangt onze obsessie met lekker ruiken nauw samen met hoe we onszelf willen presenteren. „Vroeger was dagelijks douchen niet mogelijk. Alleen de elite kon zich permitteren om lekker te ruiken dankzij parfum en poeders. Geurloos zijn werd zo een statussymbool.”

Ruiken is deels subjectief, maar het is ook een sociaal signaal. Julia Childs, een klinisch maatschappelijk werker uit Los Angeles, zegt in gesprek met Huffpost: „Als je geen rekening houdt met hoe je ruikt voor anderen, overschrijd je eigenlijk een grens.”

Ze pleit voor een „intieme geurbubbel”. “Jouw persoonlijke geur zou alleen merkbaar moeten zijn voor mensen die heel dichtbij staan, letterlijk én figuurlijk.”

Meerdere studies koppelen lichaamsgeur aan zelfvertrouwen en sociale communicatie. Zo bleek uit onderzoek van de Amerikaanse gezondheidsorganisatie NIH dat mensen met meer zelfvertrouwen gemiddeld ook lekkerder ruiken. Geurstoffen uit ons zweet, beïnvloed door bacteriën, stress en voeding, vormen samen een unieke geur die anderen onbewust oppikken.

Dermatoloog dr. Kristina Collins legt uit. „Ons lichaam geeft niet alleen geur af via zweet, maar ook door emotionele en hormonale signalen. Daarom ruikt iemand die nerveus is soms anders dan iemand die ontspannen is.” En ja, dat kan anderen opvallen, in positieve of negatieve zin.

Volgens dr. Zalka is geur iets heel persoonlijks, maar dat betekent niet dat je het zomaar aan anderen moet opdringen. „Hoewel ik nog nooit iemand fysiek ziek heb zien worden van lichaamsgeur, zijn er wel mensen met extra gevoeligheid voor geur. Dan komt het aan op context en toestemming.”

Met andere woorden: je mag zelf kiezen hoe je ruikt, maar je hebt ook een verantwoordelijkheid naar je omgeving. Niemand vraagt om een wolk zweetlucht in een drukke trein, net zo min als een overdosis parfum in een lift.