Five Fits With: OK Go-frontman Damian Kulash

"Ik ben vreselijk in beknoptheid, maar ik ga het proberen", zegt Damian Kulash, regisseur en frontman van de Grammy-winnende rockband OK Go, als ik hem vraag naar zijn achtergrond. De band staat bekend om zijn iconische en zeer complexe muziekvideo's en claimt misschien wel roem door het maken van een aantal van de eerste echt virale YouTube-video's (herinner je je "Here It Goes Again" nog?).

Hun werk is te vinden in de permanente collectie van het MoMA, ze traden op op Barack Obama's 50e verjaardag, ze waren te zien in The Simpsons en ze hebben een Ted Talk gepresenteerd, naast vele andere dingen. De band bracht onlangs in april hun vijfde studioalbum uit, And the Adjacent Possible , en de single en de bijbehorende videoclip werden voor het eerst gepresenteerd in The Kelly Clarkson Show, waar ze lovende kritieken ontvingen. De video bestaat uit 64 verschillende video's met 64 verschillende iPhones, wederom een ​​verbluffend staaltje creativiteit en technische vaardigheid.

Kulash groeide op in Washington D.C., in wat hij "een ongelooflijk goede tijd om daar te zijn" noemt. Hij zat begin jaren 90 op de middelbare school, toen de bloeiende punkscene in de regio een scala aan baanbrekende bands en liveshows voortbracht. "Mijn drang om muziek te maken had vooral te maken met het bijwonen van shows van Fugazi en Shudder to Think en met het deel uitmaken van die superinclusieve gemeenschap", zegt hij.

Na de middelbare school ging hij naar Brown University om een ​​carrière als beeldend kunstenaar na te streven. "Het was mijn passie, maar ik vond het op dat moment in mijn leven leuker om over muziek te leren dan over beeldende kunst", zegt hij. Na zijn studie verhuisde hij, met een focus op muziek, naar Chicago, waar ook een bloeiende rockscene was.

Damian en ik ontmoetten elkaar op een zonnige ochtend in Williamsburg om te praten over de relatie die hij als kind met muziek had, de redenen waarom OK Go in de bijna 30 jaar van zijn bestaan ​​slechts vijf studioalbums heeft gemaakt, hoe zijn persoonlijke stijl is veranderd sinds de oprichting van OK Go tot zijn leven als vader vandaag de dag, en nog veel meer.

Fit One

Was er een beslissend moment waarop je verliefd werd op muziek?

Een paar van hen. Degene die ik me het duidelijkst herinner, omdat het het meest van nul tot oneindig was, was Rockit van Herbie Hancock. Ik was waarschijnlijk zes en ik ging naar een dagkamp buiten Washington D.C. De bus kwam 's ochtends kinderen ophalen en dan was het een rit van een half uur of 45 minuten naar dit landelijke gebied waar ze het kamp hadden. Ik herinner me dat toen ik uit de bus stapte, iemand een gettoblaster over zijn schouder had, klassieke jaren 80-stijl, en dat nummer speelde. Er veranderde iets in mijn hoofd. Ik ging naar huis en ik dacht: "Pap, daar is dit nummer." Hij wist het niet, maar tot zijn grote eer nam hij me mee naar Tower Records en zei: "Zing het nummer voor de man, zoon." Ik zong het nummer voor de man en hij zei: "Ja, dat is Herbie Hancock," en ging de zeven inch voor me halen. En het was de eerste plaat die ik ooit had en ik herinner me dat ik probeerde uit te vinden hoe ik het op het keyboard moest spelen. Er waren veel momenten in de daaropvolgende tien tot vijftien jaar dat muziek mijn hersenen volledig veranderde, maar dit is de enige keer dat ik me kan herinneren.

Hoe is OK Go een band geworden?

Tim, onze bassist, en ik waren jarenlang vrienden op zomerkampen. We ontmoetten elkaar op 11-jarige leeftijd. Toen we klaar waren met studeren, verhuisde ik naar Chicago, waar hij in bands speelde. Chicago had destijds een geweldige muziekscene. Ik had op de universiteit veel muziek geschreven en opgenomen en ik dacht: "Nou, dan begin ik daar wel een band." Omdat Tim al een band had, dacht ik niet dat het met hem zou zijn, maar hij bood aan, samen met een paar van zijn vrienden, om de begeleidingsband te zijn om mijn band op gang te brengen. Na onze eerste paar repetities dachten we: "Nee, ik denk dat dit de band is." En daar waren we dan – 1998 was onze eerste repetitie en ons eerste optreden was in '99, dus sindsdien zijn we OK Go.

Fit Twee

Je hebt maar vijf studioalbums, wat vrij zeldzaam lijkt. Waarom heb je zoveel ruimte tussen je albums gelaten?

Eén reden is dat we zo lang bezig zijn met het maken van video's. Je zou denken dat het een flauwe grap is, maar soms duren ze maanden.

Dat verbaast mij niets.

Een andere reden is dat we niet de snelste schrijvers ter wereld zijn. Zelfs als we op ons best zijn, kost het ons drie of vier jaar om een ​​nieuw album uit te brengen. De andere reden is dat het vóór dit laatste album, dat net uitkwam, meer dan tien jaar duurde, omdat twee van ons kinderen hadden en echt thuis bij ze wilden zijn toen ze jong waren. Ik heb ook een studiofilm voor Apple gemaakt. Mijn vrouw en ik hebben die samen geregisseerd. Die heet The Beanie Bubble . Hoe vaak krijg je de kans om een ​​film te regisseren? Ik heb onze video's geregisseerd en dat leek me een leuke volgende stap, en dat was het ook, maar het kost je ook twee of drie jaar om alles achter je te laten. Je kunt dat niet tegelijkertijd met iets anders doen. We hebben prioriteit gegeven aan het maken van de dingen die we willen maken en niet aan het laten stromen van onze carrière zoals we zouden moeten.

Fit Three

Wanneer je nieuwe muziek schrijft, wanneer houd je dan rekening met het beeld?

Nadat de muziek af is. Lang daarna. Het is al moeilijk genoeg om een ​​goed nummer te schrijven. Met de visuals is er soms een idee dat jaren blijft liggen voordat het het juiste nummer vindt, of we het juiste geld vinden om het te doen. Dus soms worden de visuals onafhankelijk ontwikkeld, soms zijn het heel specifieke reacties op het nummer, maar het maakt nooit deel uit van het proces om de muziek te bedenken.

Kunt u zich nog herinneren wanneer u voor het eerst geïnteresseerd raakte in kleding en stijl?

Het duurde niet zo lang na mijn ervaring met Herbie Hancock. Ik weet nog dat ik me realiseerde dat kinderen echt oversized T-shirts droegen, en dat vond ik echt cool. Gewoon iets met zwemmen in je shirt. Ik moet ook zes jaar oud zijn geweest. Er was een punkwinkel in Washington D.C. genaamd Commander Salamander, die al die dingen met verfspatten had. Voor een kind in 1984 was het idee dat je helemaal gek zou worden en overal verf overheen zou gooien zo gewaagd. Het was zoiets van: "Man, mijn ouders kunnen dit niet aan. Ik ben een punk." Ik had een oudere zus. Een oudere broer of zus hebben om tegenop te kijken is op zoveel manieren vormend. Toen ik in groep vier zat, voedde ik me met de informatie van een meisje in groep acht. Dat is een enorm wormgat in het ruimte-tijdcontinuüm van de adolescentie.

Fit Four

Hoe is jouw persoonlijke stijlreis geweest vanaf de begindagen van OK Go tot nu?

Het was een helse golf. Veel hoogtepunten en dieptepunten. Ik ben een heel visueel ingesteld persoon, en dat kan zich uiten in mijn grote zorg voor kleding. Andere keren is het precies het tegenovergestelde, omdat het zo eindeloos en overweldigend is. Dat heeft deels te maken met het feit dat ik kinderen heb, maar ik zit nu op een punt waar mijn persoonlijke stijl voornamelijk uit zwarte T-shirts en jeans bestaat. Er liggen wel wat andere dingen voor de momenten waarop ik eruit moet zien alsof ik iets anders draag dan zwarte T-shirts en jeans.

Ik herinner me ook nog heel goed dat er op ons tweede album, rond 2004, zo'n uniformiteit was in de manier waarop indierock werd waargenomen. Er was grunge geweest, en dat was gekomen en gegaan. En toen splitste het zich op in alternative, wat allesbehalve alternative is. Het was een soort mainstream. Dat splitste zich op in wat later buttrock werd. Ik denk niet dat we die naam er toen al voor hadden. Een soort Creed-centristische muziek en rapmetal aan de andere kant. Wij zaten nergens op dat spectrum. Het was de opkomst van wat mensen indie noemden, The Strokes en dat soort garage-achtige dingen. Iedereen had zijn eigen look, en die was zo voorspelbaar en gecodificeerd dat het voelde alsof we er op de een of andere manier weerstand tegen moesten bieden. We besloten dat onze nieuwe look zou bestaan ​​uit botsende patronen – we zouden er altijd dandy uitzien in volledige pakken. Ik weet nog dat ik zei: "Als het ons ding is, als we door die fucking luchthaven lopen, gaan we altijd in pak." We hebben dat tweeënhalf, drie jaar volgehouden. Ik herinner me dat ik tijdens een van onze tournees in Portland achterin een show stond, om me heen keek en dacht: "Kijk eens naar al die arme klootzakken in hun spijkerbroeken en T-shirts. Je mist een enorm deel van je leven, schaap." En dan sta ik hier in mijn spijkerbroek en T-shirt. Het is zo grappig. Diezelfde impuls kan beide kanten op, en misschien is het een beetje verslavend. Of je gaat er helemaal voor, of je denkt: "Dit is te overweldigend. Ik heb gewoon een uniform nodig."

Fit Five

Kun je mij drie albums noemen waar iedereen volgens jou absoluut naar moet luisteren?

Purple Rain . Doolittle van Pixies. Ik probeer te beslissen of ik Of/Of of XO van Elliott Smith beter vind. Ik ga voor Of/Of, gewoon omdat het destijds invloedrijker was in mijn leven.

Als je de rest van je leven één outfit zou moeten dragen, waar zou die dan uit bestaan?

Ik wil eigenlijk maar één outfit. Het is een APC-jeans en een zwart T-shirt. Het zwarte T-shirt is een paar keer veranderd. De shirts die ik de laatste tijd het leukst vind, zijn Industry of All Nations.

En aan je voeten?

Ik zit midden in een verandering. Jarenlang heb ik Chuck 2's gedragen. Ze moeten een commerciële mislukking zijn geweest, want ze zijn vijf of tien jaar geleden gestopt met de productie ervan. Maar ze hadden de eenvoud van de lage Chuck met echte schuimvulling. Ik koop ze op eBay. Het zijn geen verzamelschoenen, dus je kunt ze voor 15 dollar krijgen. Maar ik heb superhoge wreef en ik ben onlangs Flux gaan dragen. Het is waarschijnlijk het soort schoenen dat je draagt ​​als je een lifehacker uit Silicon Valley bent, maar ze hebben een zero drop, een brede neus, bla, bla, bla. Ze zouden je voeten beter moeten laten voelen. Ik heb mijn eerste paar, maar tot nu toe ben ik er tevreden mee.