Görüş yazıları yazıldığında

Grafik mizah, tarihsel olarak basının harika bir arkadaşı olmuştur. İyi karikatürler, gazeteciler tarafından yazılan makaleler kadar iyi fikir ve düşünce alanları olduklarını kanıtlamışlardır. Neredeyse anında, görsel çekiciliklerinden ve büyük sentez güçlerinden yararlanarak, günün önemli sorunlarını ironik veya hicivli bir şekilde, bazen dostça bir tonla, bazen de sert bir şekilde tasvir etmişlerdir. Politikacılarla ve güçlü figürlerle alay etmişler, rahatsız edici gerçeklere işaret etmişler, adaletsizlikleri ve güç suistimallerini kınamışlardır. Kısacası, zamanlarının toplumunu tasvir etmişlerdir.

Sitges'teki Miramar Kültür Merkezi'nde 20 Temmuz'a kadar görülebilecek olan "Ahir y avui, 100 ans d'humor grafic " sergisi, özgün olduğu kadar heyecan verici bir öncüle dayanıyor: Günümüzün bazı şakalarını onlarca yıl önce yayınlananlarla bir araya getirmek ve zaman geçmesine rağmen vatandaşları ilgilendiren önemli sorunların aynı kaldığını teyit etmek. Siyasi yolsuzluk, konut krizi ve toplumdaki kadınların rolü, yalnızca zamanımıza özgü sorunlar değil, bir asır önce komedyenler tarafından zaten tasvir edilmişti. Bu sergi, bugünün alaycı bakış açısını bir asır öncesinin bakış açısıyla karşılaştırarak bunu kanıtlıyor.

Sitges'teki Miramar Kültür Merkezi'nde düzenlenen sergide, güncel şakalar ve benzer temalara sahip onlarca yıl öncesinin şakaları karşılaştırılıyor.

Zaman değişiyor, ancak endişelerin çoğu aynı kalıyor. Bu, Gin Vakfı'nın önerisine dayanarak 62 yazara ait 143 hiciv karikatürü seçen ve günümüzün grafik mizahını dünün mizahıyla diyaloğa sokarak, son yüzyılda güncel olayları şekillendiren bazı sorunların gerçek bir toplumsal ve politik kroniğini oluşturan serginin küratörleri Jesús Sánchez ve Jordi Riera Pujal'ın tezidir.

Grafik mizah, "halkın çıkarlarına karşı sıklıkla kullanılan bir güce karşı bir tür kolektif terapi"yi temsil ediyor, diyor La Vanguardia karikatüristi ve Gin Vakfı müdürü José Luis Martín. "Güç devrilemiyorsa, hiciv öfke nöbeti geçirme hakkını temsil ediyordu," diye ekliyor.

Sergi beş tematik bölüme ayrılmış: siyaset ve toplum, Katalonya, uluslararası sahne, kadınlar ve feminizm ve son olarak günlük mizah. Sergilenen işlerin çoğu, bu sanatçıların çalışmalarını daha iyi takdir edebilmek için önemli ölçüde büyütülmüş reprodüksiyonlar olsa da, bazı orijinalleri görmek de mümkün. Valentí Castanys, Apa, Gaietà Cornet, Junceda ve El Be Negre, ¡Cu-Cut! ve La Campana de Gràcia gibi dergilerde tanınan Opisso gibi klasik yazarların karikatürleri de yer alıyor. Forges, Gin ve Cesc'in eserleri de, günümüzde karikatürist olarak çalışmaya devam eden Kap, Puebla, Flavita Banana , Eneko, Manel Fontdevila ve JL Martín'in kendisi gibi yazarlarla birlikte yer alıyor ve bu da resimlerle yazan bu köşe yazarlarının çeşitli grafik stilleri ve sanatsal kayıtları hakkında iyi bir fikir veriyor.

Bu karşılaştırmada, zaman geçmesine rağmen Madrid'in merkeziyetçiliğinin, hakimlerin rolünün, ekonomik krizin, sağlık hizmetlerine erişimin ve idari bürokrasinin eleştirisi gibi durumların nasıl tekrarlandığını görmek ilginçtir. Hatta aşırı sağın yükselişi (1908 ve 2025 karikatürlerini karşılaştırarak) veya Millet ailesine yönelik hiciv (1904'te Lluís Millet ve 2023'te Fèlix Millet ile).

Bu resimlerden bazıları geleneksel kültürden sahneler tasvir ederken, diğerleri daha serttir. İsrail ve Filistin arasındaki çatışma, Ricard Opisso'nun, kendine özgü yeteneğiyle, İsa'nın doğumunu anımsatan bir sahneyi çizdiği, ancak ahırın yerini ürkütücü bir şekilde iskeletlerle çevrili bir çadırın aldığı sert bir karikatürle geçmişten sızıyor. Bu karikatürlerde Trump, Putin ve Pedro Sánchez gibi tanıdık yüzler de görünüyor ve bu, güncel olayları tasvir eden komedyenlerin, hicivlerinin amacına ulaşmasını istiyorlarsa aynı zamanda iyi karikatüristler olmaları gerektiğini gösteriyor.