10 günümü tamamen sessizlik içinde geçirdim... acımasızdı ama HERKES hayatında en az bir kez bunu yapmalı

Hayatımın gidişatını tamamen değiştirecek ve beni bugün olduğum kişi yapacak kararı aldığımda 60 yaşındaydım.

2018'in sonunda, şirketin yüzü olarak çılgınca uzun saatler çalışarak, sürekli bıçak sırtında bir şekilde çalışan bir üretim ve tasarım şirketinin eş liderliğini yapıyordum.

Erkeklerin egemen olduğu bir dünyada, bitmek bilmeyen teslimat talepleriyle son derece zorluydu.

Aynı zamanda iki ergen çocuğum vardı ve sürekli suçluluk duygusuyla mücadele ediyordum.

Çocuklarımın bana birçok açıdan ihtiyacı vardı ve ben onların tüm ihtiyaçlarını karşılamak, başarmalarını desteklemek ve onlara bolca ilgi göstermek isterken, aynı zamanda hayat boyu hayalini kurduğumuz işimizi kurma konusunda da kocama destek olmak istiyordum.

İkisi de benim için çok önemliydi ve kendimi her zaman ikisi arasında sıkışmış hissediyordum, hayatın her alanında her zaman yüzde 100'ümü veriyordum.

Annem de yeni ölmüştü, bu yas süreci bana kendimi asla yeterince iyi hissetmediğime dair anılarımı hatırlatmıştı.

Hayat her zaman 'hareket halindeydi', kendime ayıracak bir anım bile yoktu ve vücudum bana yavaşlamamı söylüyordu.

2018 yılının son üç ayında zona hastalığına yakalandım ve bir şeylerin değişmesi gerektiğini biliyordum.

Kızım daha önce iki kez sessiz inzivaya katılmıştı. Ne egzersiz yapmış, ne konuşmuş, ne de telefonuyla ilgilenmiş.

Stresin beni nasıl etkilediğini görünce bana da aynısını yapmamı önerdi ama ben ona bunun olasılığından çok korktuğumu söyledim.

Geçmişimi çözmek, eski kabukları ortaya çıkarmak ve iyileştiğini sandığım yaralardan kan akmasını istemiyordum.

Ama o ısrar etti ve onunla bir bağ kurmak için Güney Afrika'nın Cape Town kentindeki evimizden arabayla 90 dakika uzaklıktaki bir Vipassana merkezinde on günlük bir sessiz inzivaya kaydoldum.

Vipassana, düşüncelerinizi ve fiziksel hislerinizi nesnel olarak gözlemlediğiniz, kendi zihninizde yargılayıcı olmayan bir izleyici haline geldiğiniz eski bir sessiz meditasyon biçimidir.

Ona, ne kadar zor olursa olsun, yanında kalacağıma dair söz verdim.

Telefonumu kullanmama izin verilmeyeceğini biliyordum, bu yüzden herkesin -arkadaşlarımın, ailemin ve iş arkadaşlarımın- benimle iletişime geçemeyeceğini bilmesini sağladım.

Merkeze girdiğimde, yıllardır ilk kez telefonumu görevlilere uzattım. Yanımda sadece bir çanta dolusu kıyafet getirmiştim, başka bir şey değil.

Telefonumun olmaması benim için ne kadar zor olsa da, en çok korktuğum şey egzersiz yapamamaktı.

Rahatlamak için harekete bağımlı hale gelmiştim, hatta hızlı bir antrenman yapmam gerektiğinde arabanın arkasında ağırlık bile taşıyordum.

O on gün boyunca yoga bile yapamadım, çünkü bana dinginlikte meditasyonun çok önemli olduğu söylendi.

Yazmak ve okumak da yasaktı, her ikisini de genellikle akşamları yatmadan önce zihnimi sakinleştirmek için yapardım.

Normalde dışa dönük biri olduğum için, inzivada benimle birlikte olan 30 kişiyle konuşamadım. İşlediğim şeyler hakkında biriyle konuşmak veya onlara kendi deneyimlerini sormak istediğim çok zaman oldu. Bu bile bir seçenek değildi.

Tüm başa çıkma mekanizmalarım elimden alındığında, sessizlikle, yalnızca kendi düşüncelerimle karşı karşıya kaldım.

Sabah erkenden kalkıp gün boyu süren meditasyonumuzu yaptık, küçük vejetaryen öğünlerle ve kısa bir akşam semineriyle bölündü.

Sessizce oturduk, sessizce yedik, sessizce hareket ettik.

İlk birkaç gün, hareketsiz oturmaktan dolayı çok acı çekiyordum. Sırtım zonkluyordu ve hareket etmeyeli ne kadar zaman olduğunu düşünmeden edemiyordum.

Daha önce meditasyon yapıyordum ama bunu hiçbir zaman düzenli olarak ya da uzun süreler boyunca yapmamıştım; sadece çılgınca tempolu programıma sıkıştırmıştım.

Ama altıncı güne geldiğimde, üç saat boyunca hiç kıpırdamadan oturup meditasyon yapabiliyordum, sadece rüzgarda sallanan perdeleri izliyordum.

On günün başlarında geceleri uyuyamayıp, beni uykuya daldıracak okuma yazma bilmeden mücadele ederken, sonunda sessizliğin sesine kapıldım.

Yeni kalıpları takip ettim, bedenimi yavaşça farklı bir normale, yavaş ve sessiz bir normale zorladım. Hayatta kalma yapılarından sıyrılmıştım ve hayatta kalmanın yeni yollarını bulmalıydım; yalnızca kendimde bulabileceğim yollar.

Sessizlik içinde, beyniniz sessizleşene kadar yapabileceğiniz çok fazla düşünme yoktur.

İlk günlerimi sorular, anılar, eleştiriler ve planlar üzerinde düşünerek geçirdim ama sonunda hepsi boşaldı ve geriye sadece boşluk, hiçlik kaldı.

Daha derin, yavaş ve gerçek anlamda ben olan bir bilinçaltı buldum.

Sözsüz bir sessizlikle, inzivaya girerken taşıdığım tüm duygusal yüklerden, kaygılardan ve depresyonlardan kurtuldum.

On günün sonunda bedenim ve zihnim daha önce hiç deneyimlemediğim bir şekilde sakinleşmişti.

Dünyaya neden geldiğimi, hikayemi anlatmak için geldiğimi kristal kadar net bir şekilde anladım. Bunu, ayrıldığımdan beri iş ve ilişkilerim aracılığıyla defalarca yaptım.

Yaptığım her şeyin temeli oldu.