Estense Kalesi'nin bir resmi ortaya çıkıyor. Duvarda hayalet ressamın gizemi

Merdivenleri en üst kata tırmanıyor, tahta ayaklarının altında gıcırdıyor, geçen zamanın, yüzyılların sesi. Bir duvarı işaret ediyor. Beyaz arka planda Ferrara şatosunun bir çizimi, bir eskiz gibi görünüyor, bir resme dönüşmesi gereken şeyin ilk izi. Solda, biraz perspektif dışında, yine bir çan kulesi. Hacimler, boyutlar, mutlak mükemmelliğin çizgileri, bir sanatçının eli. Valentino Ronconi'nin , 63, cevap vermeye çalıştığı bir gizem, bir gerilim.

O eski çiftlik evinin duvarları arasında – Casa Zampieri , Villanova Marchesana, yıllarca Estensi'nin topuğu altında kalan Polesine ovası – başka bir sanatçının elinin izleri. Elleriyle, planyalarıyla ve keskileriyle ahşabı canlandıran büyükbabası Oreste Busolli'dir. Bir köşedeki, keman anahtarı şeklinde oyulmuş pres gibi. Ya da savaş canavarı, çeneler, bir çocuğun asılı olduğu bir asma. "Mussolini'nin kafasına benziyor" diye altını çiziyor. Köylü medeniyetinin sembolleri. Ama zihin tavan arasına, duvara kazınmış o gizeme geri dönüyor. Valentino için bu askıya alınmış bir neden. Tekrar işaret ediyor ve diyor ki: "Zamanla sararmış duvarlarda, Estense Kalesi'ni tasvir eden bazı duvar resimleri hala açıkça beliriyor". Bir duraklama. Bir deniz fenerinin ışığının yardımıyla bakış biraz daha ileri gidiyor. "Bir Kara Kartal var, bu da tarih ve anlam dolu bir sembol. Kuleleri ve siperleriyle Estense Kalesi ve Kara Kartal, Ferrarese kültürünün etkisini hatırlatıyor, asil güçle bir bağ ve saray ve topraklar etrafında düzenlenmiş bir dünya vizyonunu çağrıştırıyor". Ronconi bazı hipotezleri özetliyor, aklına gelen kelimelere, büyükbabası Oreste'nin sözlerine geri dönüyor. "Bu freskler - devam ediyor - belki de yoldan geçen bir sanatçı, ünlü bir ressam tarafından yaratıldı. Buraya geldi, imzasını bıraktı, ortadan kayboldu. Bir hayalet ressam gibi. Derin ve katmanlı bir kimliğin sessiz ama anlamlı tanıklıkları. Sanatın, günlük yaşamın ve sembolizmin en mütevazı alanlarda bile bir arada var olduğu bir dünyadan bahsediyorlar. Pekala, bu gizemin cevabını vermek istiyorum. Bir uzmandan, bir meraklıdan ortaya çıkmasını, açıklamasını, o eserin izini süren kişiye bir isim vermesini istiyorum".

Casa Zampieri, buğdayın profili ile mısırın durgun yeşili arasında kırmızıya boyanmış gibi görünüyor. Po Nehri tarafından tasarlanmış bir arazi. Devam ediyor: "18. yüzyıldan kalma tarihi bir konut, evin bitişiğinde rustik bir bina olan malikane var. Önündeki alanda pişmiş toprakla döşenmiş bir avlu ve karakteristik bir kuyu var, o dönemin kırsal konutlarının işlevselliğini ve estetiğini hatırlatan unsurlar". Mülk özeldir, halka açık değildir. Evin içinde, sanatsal bir şekilde yeniden ele alınan eski tarım aletlerinden yapılmış heykeller, köylü yaşamının büyüleyici bir tanıklığı. "Bu bir müze. Bu odalar dünyalar açıyor, kırsaldaki yaşamın anlık görüntülerini sunuyor" diyor, ahşaptan yapılmış, bir adam büyüklüğündeki bir havanı okşarken. "Büyükbabam içine sığıp onu yontardı". Bir zamanlar tarlalarda günlük olarak kullanılan, sıkı çalışma, yaratıcılık ve geleneği anlatan sanat eserleri olan aletler. Sanatçı her nesneyi ustalıkla yeniden yorumlayarak bir zamanlar basit bir iş aracı olan şeye yeni bir hayat ve anlam kazandırdı. Her parça bizi geçmişin değerini ve kırsal toplulukların hafızasının önemini düşünmeye davet ediyor.

"Bu eserlerin zamanın tırpanından korunmasını, korunmasını istiyorum" diyor. Sonra bir çağrı. "Bu gelenekleri seven biri, bir koleksiyoncu, belki de köylü medeniyeti müzesi olan biri öne çıkabilir. Bu tanıklıkları korumak için". Tarihin bir sayfasını kurtarmak için çifte çağrı. Bir gün tavan arasında kaleyi ve kartalı çizen sanatçıya bir isim vermek için. Belki de on dokuzuncu yüzyılda o evin sahibi olan bir ressamın kalemle çizdiği çizgiler. "Büyükbaba Oreste mi? Hayır, olamaz. O nasıl çizileceğini bilmiyordu". Ovanın ılık rüzgarında bir cevap bekleyen bir gizem.