Een poema zwerft door Saksen-Anhalt: waarom wij deze gevaarlijke dieren verdienen

Het is net als twee jaar geleden in de zomer, toen er een "leeuw" werd gespot in Kleinmachnow en dagenlang heel Berlijn de stuipen op het lijf joeg. Opnieuw is er een wankele video die beweert het bestaan ​​van de echte poema te bewijzen. Opnieuw zijn experts er zeker van: het gevaar is reëel, en er is een waarschuwing van het Bundesamt für Civiele Bescherming und Rampenschutz .

En wéér een grootschalige zoekactie, dit keer rond de jachthaven van Braunsbedra, compleet met een politiehelikopter. "Het is geen nep", zegt Sabine Faulstich, hoofd van de dienst openbare orde van het district Saale in Saksen-Anhalt . De bewoners blijven thuis. Mensen kijken rond voordat ze voor de supermarkt uit hun auto stappen. Je zou niet in hun schoenen willen staan, net zoals de ouders met hun kinderen op de nabijgelegen camping zich voelen.

Het is net als die twee zomernachten in Berlijn: terwijl je bij zonsondergang het vuilnis buiten zette, of op je fiets door het zuiden van de stad reed, voelde je een nieuwe rilling over je rug lopen. Je dacht dat er misschien een leeuwin in een donkere hoek of zelfs op straat op je wachtte en je aanviel. Het gevaar uit de jungle, de koningin der dieren. En nu de poema, waarvan de oorsprong en verblijfplaats onbekend zijn.

De leeuwin bestond niet. Het was gewoon een wild zwijn . Maar wat als de poema niet meer verschijnt? Wat als de inwoners van Anhalt in het ongewisse blijven over de vraag of hij dood of verdwenen is, of hij misschien nooit heeft bestaan, of dat hij onherkend blijft rondzwerven door de tuinen en steppen van de Saalekreis? Misschien zal hij zich weer openbaren, misschien niet. Van de ene op de andere dag hebben we weer een sprong gemaakt naar premoderne tijden en Bijbelverhalen, waarin wilde dieren en monsters een volkomen natuurlijke rol speelden in het dagelijks denken.

De dieren vertegenwoordigen de huidige, herleefde risicomaatschappij

Deze dieren, die plotseling herhaaldelijk op straat verschijnen, door kelders sluipen of zich in struiken verstoppen – de slangen, alligators, beren, leeuwen en poema's – vormen de perfecte metafoor voor onze tijd, en uiteindelijk voor het keerpunt in de geschiedenis zelf. Want ze vertegenwoordigen de heropleving van de risicomaatschappij waarin we ons bevinden sinds socioloog Ulrich Beck de term in de jaren tachtig bedacht. Waarin epidemieën uit het niets de wereld treffen, waarin een nucleaire oorlog serieus wordt besproken, met de klimaatcatastrofe die de hele mensheid uitroeit als decor. Ja, we verdienen deze gevaarlijke wilde dieren. Want de wereld, inclusief de onze, zit weer vol gevaren.

Het is de dreiging van de jungle, van een vreemde cultuur. De gratie van dit natuurlijke wezen beangstigt de mens in zijn grootste ideaal van coëxistentie: de uitvinding van beschavingen en steden. Zal er eindelijk een nieuwe coëxistentie met dieren komen, zoals veel wetenschappers al lang beweren? Of worden we nog banger voor de "andere" wezens op aarde, de vraatzuchtige wolven, de slangen en krokodillen die door onze tuinen kronkelen. Overigens zwierf er in 2021 ooit een luipaard rond in de velden van het gebied. Het was ontsnapt uit een privégevangenis.