Europese bedreigingen

We zeiden vorige week al dat de postbode altijd twee keer belt. En inderdaad, de e-mail van Donald Trump is terug in Brussel: als er geen akkoord komt, stijgen de tarieven op 1 augustus van 10% naar 30%, zonder de 25% op motorvoertuigen en de 50% op staal en aluminium mee te rekenen, of de eventuele tarieven voor Europese farmaceutische producten.

Het klopt dat dit een onderhandeling is die Europa probeert uit te putten. Dit betekent dat de EU-vergeldingsmaatregelen tegen de tarieven van april (€ 21 miljard op kipproducten, motorfietsen en textiel), die op 15 juli van kracht zouden worden, worden uitgesteld tot 6 augustus. Er zou een nieuw tarief aan deze lijst moeten worden toegevoegd, voor € 72 miljard extra (inclusief luchtvaart, alcohol en voedsel), waarvoor nog steeds de instemming van de verschillende landen vereist is.

De EU staat voor een dubbel probleem: consensus en de reikwijdte van de maatregelen

Maar een geloofwaardige EU-dreiging staat voor een dubbel probleem. Ten eerste moet de noodzakelijke consensus worden bereikt. Wat betreft de tarieven, lokte het nog ongebruikte eerste pakket al boze reacties uit van Ierland, Italië en andere landen, waardoor het verlaagd moest worden; en wat betreft de tweede lijst is het nog steeds onduidelijk wie wat steunt, hoewel er kritiek begint te komen, bijvoorbeeld van Matteo Salvini van de Italiaanse Liga, over onderhandelingen die buitensporig bevooroordeeld lijken ten gunste van de Duitse industriële belangen. Bondskanselier Merz verwacht een redelijke overeenkomst, aangezien 30% volgens hem een ramp zou zijn voor de Duitse industrie. En u kent het gezegde dat in Brussel de ronde doet: het gemeenschappelijk handelsbeleid is het merk van Duitsland; dat van Duitsland wordt bepaald door zijn industrie; dat van Duitsland wordt bepaald door de belangen van de auto-industrie, en die worden bepaald door een bekend Duits motorvoertuigmerk. Hoe dan ook, als het Europese antwoord wordt toegepast op bijna € 100 miljard, blijft dat bedrag ver achter bij de € 380 miljard aan EU-exporten die door de VS worden belast.

Ten tweede maken sommige EU-kringen zich zorgen over de mogelijke activering van het zogenaamde anti-dwanginstrument, dat in 2018 werd goedgekeurd maar nooit in werking is getreden en dat Frankrijk nu naar eigen zeggen wil gebruiken, ook al is Duitsland ertegen. De invoering ervan zou de Amerikaanse export van diensten benadelen, belastingen opleggen aan de techgiganten en investeringen in Amerikaanse bedrijven of hun toegang tot de binnenlandse markt beperken (waardoor ze niet kunnen meedingen naar overheidsopdrachten). Maar, zoals het klassieke gezegde luidt: als je niet van plan bent oorlog te voeren, moet je er ook niet mee dreigen. En we denken niet dat we de VS al te veel zullen doen sidderen, want de signalen die we hebben afgegeven zijn het tegenovergestelde: het accepteren van Donald Trumps eisen aan de NAVO, het uitsluiten van belastingen op techbedrijven, het opschorten van het dossier over Platform X en het bespreken van wie wat betaalt van de Amerikaanse hulp aan Kiev. Slechte zaak voor de EU: dat is wat het betekent om een echt land te confronteren vanuit een theoretische unie van staten.