Pensioenen: "Er is overeenstemming over het principe om te werken aan de blinde vlekken van de hervorming, de moeilijke tijden en de carrières van vrouwen", benadrukt Prisca Thévenot, parlementslid voor Renaissance in Hauts-de-Seine.

Tegenover journaliste Béatrice Gelot op franceinfo, vrijdag 27 juni, reageert Prisca Thévenot, parlementslid voor Renaissance in Hauts-de-Seine en voormalig woordvoerder van de uitvoerende macht, op de zorgen die Emmanuel Macron de dag ervoor uitte over de toekomst van de Iraanse kernenergie na de oorlog tussen Iran en Israël. Ze verwijst ook naar de woorden van François Bayrou, die donderdagavond sprak over de nieuwe discussies van sociale partners rond pensioenen, zonder overeenkomst, maar met "voortgang" .

Deze tekst is een transcriptie van een deel van het interview hierboven. Klik op de video om het volledige interview te bekijken.

Beatrice Gelot: Emmanuel Macron uitte gisteren zijn bezorgdheid tijdens de Europese Raad in Brussel. Hij vreest dat Iran zich terugtrekt uit het Non-Proliferatieverdrag. Is deze hypothese serieus?

Prisca Thévenot: Hoe dan ook, we moeten in de huidige context alle nodige voorzorgsmaatregelen nemen. Er werd al snel benadrukt dat dit inderdaad een afwijking en een collectieve verzwakking zou zijn, en daarom kondigde de president van de Republiek aan dat hij in gesprek zou gaan met de permanente leden van de Veiligheidsraad. We moeten ons vertrouwen kunnen blijven stellen in de president van de Republiek, die in deze uiterst moeilijke tijden, waarin conflicten op het internationale toneel terugkeren, zijn diplomatieke acties intensiveert. We moeten hem daarbij blijven steunen. We prijzen ons gelukkig dat we een president hebben die zich bewust is van deze kwesties en zeer aanwezig is om onze belangen, maar ook de vrede, te verdedigen.

"Geen akkoord, wel vooruitgang" - dat waren de woorden van François Bayrou donderdagavond tijdens zijn persconferentie over het conclaaf. Is dit conclaaf voor u een mislukking of een succes?

Ik denk dat dit conclaaf een weg is. Een weg in een tijd waarin we dachten dat het niet langer mogelijk was om het eens te worden over de essentie, namelijk het behoud van ons sociaal pact, ons pensioenstelsel en de financiering ervan. In 2023 waren wij de enigen die uitlegden dat er een budgettair probleem was, dat er een demografisch probleem was en dat we dit uiterst heilige en belangrijke erfgoed moesten beschermen. Vandaag de dag is het duidelijk dat een aantal mensen erkent dat we er inderdaad aan moesten werken, misschien halfslachtig, zonder het al te sterk te zeggen, maar ze erkennen het wel. En wat we zien, is dat de aanpak van de sociale dialoog met de sociale partners diametraal tegenover die van de politieke oppositie staat. Er is een wil om te handelen, om te dialogeren en actie te ondernemen. Terwijl de opposities vooral de wens hadden om te blokkeren.

En er is nog steeds geen overeenstemming?

Er zijn nog steeds blinde vlekken, waaraan we moeten blijven werken en waaraan de sociale dialoog wordt voortgezet. Die is niet gestopt, staat niet stil, maar gaat door. Maar laten we niet vergeten dat er zes meningsverschillen bestaan ​​over het feit dat we in 2030 een begroting in evenwicht moeten hebben wat betreft de financiering. Dat was tot nu toe niet eenvoudig. De overeenkomst is bereikt. Er is ook overeenstemming over het principe om te werken aan de blinde vlekken van de hervorming, zwaar werk en de carrières van vrouwen. De uitdaging is nu om te weten hoe we dit gaan financieren.

Dit zijn dus de twee punten die ontbreken: het vinden van overeenstemming over zwaar werk en de carrières van vrouwen. Zwaar werk is vandaag de dag een heikel punt. Zullen de MEDEF (Franse werkgeversorganisatie) en de vakbonden erin slagen deze befaamde weg, bepleit door François Bayrou, te vinden?

Ik wil u allereerst vertellen dat ze ons de weg hebben gewezen door gezamenlijk, collectief, te stellen dat er een financieringsprobleem was en dat er een evenwicht moest worden gevonden, en dat er zaken waren die we moesten verbeteren. Ik denk dat dit een enorme stap voorwaarts is die we binnen de politieke klasse niet hebben kunnen bereiken. Laten we dus blijven geloven in sociale dialoog. De weg die François Bayrou heeft ingeslagen, is een concrete stap voorwaarts, en we moeten kunnen blijven geloven in een succesvolle afronding die, naar ik hoop, werkelijkheid zal worden in de context van de begrotingswerkzaamheden die eind dit jaar zullen plaatsvinden.

François Bayrou raakt met de dag meer geïsoleerd. Ondanks alles zal hij een motie van afkeuring moeten indienen. De kans dat die wordt aangenomen, is klein, tenzij de Nationale Vergadering van gedachten verandert. Maar weerspiegelt dit niet een politieke crisis in Frankrijk? Zitten we in een politieke crisis?

In de context van de opposities die we momenteel in de Nationale Vergadering hebben, denk ik dat we meer moties van afkeuring of afwijzing kunnen tellen, bovendien over een bepaald aantal teksten dan concrete voorstellen voor actie ten behoeve van het Franse volk. En in werkelijkheid bestaat de politieke crisis, ja, die bestaat omdat, zoals Gabriel Attal zegt, onze politiek in Frankrijk ziek is. Ziek van het geposeer, ziek van ego's. En het gaat er niet om degenen die willen handelen te veroordelen, maar om met de vinger te wijzen naar degenen die ons verhinderen om voor het Franse volk te handelen. In een tijd waarin we grootmachten hebben die zich laten gelden, conflicten, zoals u hebt aangegeven, en we des te meer nodig hebben om groei te creëren, om welvaart te genereren. Waarom? Niet alleen om er goed uit te zien, maar om het sociale pact te handhaven en de meest kwetsbaren te helpen. We hebben opposities die vastzitten in standpunten, of zelfs wier enige voorstel voor de Fransen politieke instabiliteit is.

De regering regeert op een gemeenschappelijke basis. Is deze coalitie van verschillende partijen nu aan het imploderen? We zien de verdeeldheid toenemen.

Laten we de waarheid zeggen. En het is Gabriel Attal die het heel precies zegt in de kolommen van "Le Monde". De gemeenschappelijke kern is eigenlijk een gemeenschappelijk punt: politieke stabiliteit. Nu we dat op fundamentele punten hebben gezegd, hebben we enorme meningsverschillen. Wij zijn een pro-Europese partij, terwijl bijvoorbeeld de LR dat niet meer is. Wij zijn een partij voor vooruitgang. Betekent dit dat de LR deze gemeenschappelijke kern vandaag nog moet verlaten? In ieder geval moeten ze weten dat we pro-Europees zijn. Ze moeten weten dat we voor sociale vooruitgang en gelijke rechten zijn. Laten we niet vergeten dat meneer Retailleau tegen het einde van conversietherapie was, tegen abortus in de Grondwet was en nog steeds tegen het huwelijk voor iedereen is, zelfs vandaag de dag in 2025.

Betekent dit dat er tegenwoordig steeds meer spanningen zijn die ertoe kunnen leiden dat jullie uit elkaar gaan?

Nee, wat ik bedoel is dat de Republikeinse kiezers vandaag op deze historische Franse familie hebben gestemd omdat het juist niet de RN was, omdat het juist een barrière vormde voor Rassemblement National. En dus, als de Republikeinse afgevaardigden vandaag de dag plezier hebben in het imiteren van de RN, maar wat onderscheidt hen dan? Wat zorgt ervoor dat de Fransen morgen, vandaag, voor hen kiezen in plaats van Rassemblement National? Dat is het onderwerp waar we het over hebben. En ik zeg het heel simpel: gisteren hadden we de parlementaire niche, [tijdens] de tijd die gereserveerd was door de fractie van de heer Ciotti, en dus op de een of andere manier die van Marine Le Pen, kwamen de LR-afgevaardigden niet naar de plenaire vergadering. Dus, ik ga niet zeggen dat alle Republikeinen, er waren er drie, alleen op de tekst om Marine Le Pen gratie te verlenen. De rest van de dag was er niemand, geen enkele Republikein. Dus wat ik wil zeggen is dat wanneer we vandaag deel uitmaken van een politieke coalitie ter ondersteuning van de politieke stabiliteit van het land, het ook goed is om te komen zitten. De Fransen hebben ons niet gekozen om te deserteren. En al helemaal niet als we radicale oppositiepartijen hebben, zoals France Insoumise en Rassemblement National, die extreem luidruchtig en extreem luidruchtig zijn.

Is het niet juist des te waarschijnlijker dat het implodeert, aangezien er over twee jaar presidentsverkiezingen zijn, de verlangens van iedereen: Bruno Retailleau voor Les Républicains, Édouard Philippe aan de horizon, misschien Gabriel Attal. En toch beweren sommigen dat er één kandidaat uit deze gemeenschappelijke basis nodig is om in 2027 te kunnen winnen. Maar zou die kandidaat Bruno Retailleau kunnen zijn? Of lanceert Gabriel Attal zichzelf?

Ik ga het niet verbergen, ik ga het niet ontkennen. Sta ik op één lijn met Gabriel Attal? Ja, ik was zelfs zijn woordvoerder toen hij in Matignon was. En dus herinnert het ons er simpelweg aan dat wanneer je pro-Europees bent, zoals ik en hij, en zoals onze politieke familie, wanneer je voor een aanbodbeleid bent dat met trots wordt aangenomen, zoals wij en Les Républicains niet, zoals wij voor sociale vooruitgang en gelijke rechten zijn op een aantal onderwerpen die ik u heb genoemd: abortus, het einde van de conversietherapie, maar ook het huwelijk voor iedereen... Wat hebben we gemeen met Les Républicains? Dus als sommigen hun tijd besteden aan het bedenken van slogans om te zeggen dat we een alliantie nodig hebben die zich uitstrekt van de Republikeinen tot ons, via een andere politieke familie, dan zeg ik hen allereerst: "Wat is ons gemeenschappelijke punt, wat is ons gemeenschappelijke project?" De Fransen willen niet zomaar een casting call; ze willen een politieke visie. En vandaag de dag is het duidelijk dat onze politieke visie, onze visie op de maatschappij, heel ver afstaat van die van de heer Retailleau.

Overweegt Gabriel Attal nu steeds serieuzer om zich kandidaat te stellen voor een openbaar ambt in 2027?

Gabriel Attal is vandaag de dag volledig gefocust, waar anderen dat misschien minder zijn: op acteren nu. Hij is niet bezig met het bedenken van slogans voor 2027. En als je het mij vraagt, is hij de beste van zijn generatie. Juist omdat hij onverschrokken is. Hij gaat ervoor, hij werkt nu, zelfs als dat betekent dat hij klappen moet incasseren. En dat is volgens mij wat we vandaag, en ook morgen, nodig hebben.