De Stitch-Up van Emma Szewczak met Dr. Andrzej Harris: Help! Mijn vagina is eruit gevallen.

In 2019 werd Emma Szewczak dichtgenaaid na de geboorte van haar tweede kind, toen de vroedvrouw even stopte en zei: 'Je vagina is eruit gevallen.'

Die woorden, zegt de auteur, waren het ergste wat iemand ooit tegen haar had gezegd. Zelfs een problematische eerste bevalling had haar hier niet op kunnen voorbereiden.

Uiteindelijk kreeg ze te horen dat ze een verzakking had. Drie jaar lang bezocht ze de ene specialist na de andere. Ze stapte over van de NHS naar de particuliere sector en vervolgens naar de zogenaamde 'wellness'-sector, maar niemand kon een oplossing bieden.

Tijdens die reis werden Szewczak en haar man Dr. Andrzej Harris (universitair hoofddocent farmacologie aan Cambridge ) zich er pijnlijk van bewust hoe vaak de geneeskunde vrouwen in de steek laat.

Boos en gefrustreerd wilden ze erachter komen waarom er zo weinig behandelingsmogelijkheden zijn voor aandoeningen (van endometriose tot de menopauze en alles wat daartussen zit) waar zo veel vrouwen over de hele wereld last van hebben.

Het stel wilde onderzoeken 'hoe medische vrouwenhaat ons allemaal schaadt'.

De schokkende tekortkomingen in de gezondheidszorg, zowel op het gebied van medische zorg als onderzoek, zijn misschien wel, maar misschien niet altijd, het gevolg van institutionele 'misogynie' – hoewel de meeste feministen (zoals ik mezelf reken) die beschuldiging zouden uiten. De problemen zijn acuut.

De laatste jaren zijn er veel boeken over dit onderwerp verschenen, van Unwell Women van Elinor Cleghorn tot Breaking The Taboo van Theo Clarke.

De persoonlijke verhalen zijn somber, de koude nonchalance van zowel vrouwelijk als mannelijk medisch personeel is vaak afschuwelijk – zoals Szewczak en Harris duidelijk maken.

De zaak voor de aanklacht wordt steeds omvangrijker: de verontwaardiging over vaginale mesh-implantaten, het gebrek aan bewustzijn van potentieel geboortetrauma en perinatale psychose, onnodige borstoperaties en vaginale knip- en correctietechnieken na de geboorte, ongepaste intieme onderzoeken en (natuurlijk) de reeks schandalen in kraamklinieken, waaronder die in Shrewsbury en Telford.

Endometriose bezorgt duizenden vrouwen problemen, maar artsen vergeten de aandoening vaak wanneer vrouwen hulp zoeken voor hun specifieke klachten. Waarom?

Aan de basis van dit grondig onderzochte boek ligt de sluimerende woede over het feit dat vrouwen zo vaak met patronage of onverschilligheid worden benaderd.

Mocht u denken dat de bevalling een fluitje van een cent is, dan biedt Szewczak een angstaanjagende lijst met mogelijke complicaties: 'Perinatale scheuren... verwondingen aan de bekkenbodem... snijwonden... episiotomieën kunnen gecompliceerd worden met infectie, pijn en overmatig bloeden... de blaas en plasbuis kunnen beschadigd raken... ernstige bloedingen en shock... schade aan de schaambeenverbinding... postpartumbloeding...' En nog veel meer.

Wie zou een vrouw zijn?

Dat is mijn probleem met het boek. Want geen van de bovengenoemde verschrikkingen zal biologische mannen overkomen die zichzelf vrouw noemen – of 'transvrouwen', zoals ze zichzelf zouden noemen.

Toch gebruikt Szewczak systematisch de termen 'cisvrouw' of 'cisgender' voor mensen onder ons die geboren worden met een orgaan dat ons de rest van ons leven problemen zal bezorgen, vanaf de eerste menstruatie tot aan de menopauze en daarna.

Hoe kan een boek dat pretendeert de verwaarlozing van de gezondheid van vrouwen aan te pakken, de ervaring van echte vrouwen bagatelliseren door deze 'cisnormatief' te noemen?

En, verbazingwekkend genoeg, vlak na de vreselijke 'obs-and-gynae'-catalogus hierboven, valt Szewczak, die afgestudeerd is in genderstudies, 'misgendering' (het bewust of per ongeluk aanspreken van iemand met het verkeerde geslacht) en 'obscene wachttijden voor genderbevestigende zorg' voor transgenders aan.

Is 'misgendering' echt zo erg als een verzakking of een doodgeboorte? Voor Szewczak lijkt het antwoord ja te zijn.