Young Once: Een leven minder zwaar Nigel Planer: Het echte leven van Neil de hippie

Charme is een vluchtige eigenschap: kijk er te goed naar en het verdwijnt in stof. Maar charme is ook belangrijk: het is de olie voor de wielen, met name van comedy, maar ook van rechttoe rechtaan theater, musicals, film en televisie, allemaal gebieden waarop Nigel Planer een aanzienlijke impact heeft gehad. Zijn memoires stralen charme en sympathie uit. Hij lijkt een door en door goede kerel. Charme, weet je. Je kunt er eigenlijk niet zonder.

Planers kernkwaliteit is het charmeren van personages die ons eigenlijk zouden moeten afschrikken en afstoten. Neil de hippie in The Young Ones, meer dan 40 jaar geleden, was een personage dat we graag hadden gehaat als iemand anders hem had gespeeld, en dat zouden we waarschijnlijk ook hebben gedaan. Maar in Planers handen werd deze hopeloze, timide, laffe drol de doorbraakster van een tv-show die een paar reputaties opbouwde en een hele generatie komieken naar het sterrendom lanceerde. Later creëerden hij en Chris Douglas – nu waarschijnlijk beter bekend als Ed Reardon op Radio 4 – Nicholas Craig, een hopeloos ijdele, luvvie acteur die zogenaamde acteermasterclasses gaf op BBC2 en een reeks briljante, hilarische boeken. Ik denk niet dat Douglas iets beters heeft geschreven dan Nicholas Craig. Maar het vergde Planers charme en vaardigheden om dit grensverleggende monster van een personage om te toveren tot komisch goud.

Planer is de middelste van drie jongens. Toen Neil, de hippie, enorm was, had Planer schouderlang haar en een baard, omdat hij de understudy was van David Essex als Che Guevara in Evita. Maar zijn jongere broer Rog had lang, sluik haar, en in restaurants spraken mensen Rog aan in de veronderstelling dat hij Nigel was en vroegen hem om zijn handtekening. Rog was altijd bereid om te helpen.

En ongebruikelijk voor de wereld van de gekke comedy is Planer sinds 1977 met dezelfde vrouw, Roberta, af en toe getrouwd (hoewel hij twee andere huwelijken had). Samen hebben ze vier kinderen, zeven kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Hij won Celebrity Mastermind en een Brit Award, en zijn single (als Neil) Hole In My Shoe stond midden jaren tachtig wekenlang op nummer 2, na Frankie Goes To Hollywood. Hij schreef romans, toneelstukken en poëzie, sprak de stem in van Terry Pratchetts Discworld-boeken en schreef en sprak voorChannel 4 meer dan 100 afleveringen van The Magic Roundabout in. Het was een druk leven.

En dit boek is echt heel goed, vol fantastische verhalen. Hij is vooral goed in het schrijven van al zijn oude comedycollega's bij The Comedy Store en The Comic Strip.

Arnold Brown bijvoorbeeld, 'bewandelde die gevaarlijke grens tussen misschien wel volslagen onzin en misschien wel een komisch genie. Het leek altijd alsof hij geen idee had wat hij deed, maar soms kon hij een publiek radeloos maken door simpelweg te zeggen: "Waarom niet?" Zijn pauzes en onhandige opmerkingen waren surrealistisch, altijd op de meest onverwachte plekken. "Hallo, ik ben Schots en Joods" – lange pauze – "twee raciale stereotypen voor de prijs van één." Zijn afkrakende opmerkingen naar hecklers waren bot: "Over tien jaar hebben ze supermarkten die educatief gestreamd worden en heb je vier GCSE's nodig om een ​​pond worst te kopen... En je gaat verhongeren."

Had ik al gezegd dat je bij dit boek in het openbaar vervoer hardop zult lachen?

Planer is dan ook dé historicus van de alternatieve komedie van begin jaren 80 geworden: zoals Neil zou zeggen, iemand moest het zijn. Je beseft al snel dat Neil niet een personage is dat hij vroeger speelde, maar een wezenlijk onderdeel van Planers eigen, ietwat iejoorachtige persoonlijkheid. Dit is een spectaculaire memoire die een welbesteed leven beschrijft. Iedereen van een bepaalde leeftijd en met een bepaald temperament die het boek openslaat, zal er verrukt van zijn.