Ik heb 10 dagen in totale stilte doorgebracht... het was bruut, maar IEDEREEN zou dit minstens één keer in zijn leven moeten doen

Ik was 60 toen ik een beslissing nam die de loop van mijn leven compleet zou veranderen - en die mij zou maken tot de persoon die ik vandaag ben.

Eind 2018 was ik medeverantwoordelijk voor een productie- en ontwerpbedrijf en werkte ik lange dagen als het visitekaartje van het bedrijf. Ik balanceerde constant op het scherp van de snede.

Het was een enorme uitdaging, met eindeloze eisen aan de levering in een door mannen gedomineerde wereld.

Tegelijkertijd was ik de ouder van twee tieners en kampte ik voortdurend met schuldgevoelens.

Mijn kinderen hadden me op zoveel vlakken nodig en ik wilde in al hun behoeften voorzien, ze ondersteunen bij hun doelen en ze veel aandacht geven. Tegelijkertijd wilde ik ook mijn man steunen bij het opbouwen van ons bedrijf, iets waar hij al zijn hele leven van droomde.

Beide waren heel belangrijk voor mij en ik voelde me voortdurend heen en weer geslingerd tussen de twee. Ik gaf altijd 100 procent, op elk gebied van het leven.

Mijn moeder was ook net overleden. Het was een rouwproces dat herinneringen opriep aan het gevoel nooit goed genoeg te zijn.

Het leven stond altijd in de startblokken, ik had nooit een moment voor mezelf en mijn lichaam vertelde me dat ik het rustiger aan moest doen.

In de laatste drie maanden van 2018 werd ik ernstig ziek van gordelroos en wist ik dat er iets moest veranderen.

Mijn dochter had eerder twee stilteretraites gedaan. Ze had niet gesport, niet gepraat en niet op haar telefoon gezeten.

Ze zag hoe stress mij beïnvloedde en stelde voor dat ik hetzelfde zou doen. Ik vertelde haar echter dat ik er doodsbang voor was.

Ik wilde mijn verleden niet uitpluizen, oude korsten blootleggen en bloedende wonden blootleggen waarvan ik dacht dat ze genezen waren.

Maar ze bleef aandringen en om een ​​band met haar op te bouwen, meldde ik me aan voor een tiendaagse stilteretraite in een Vipassana-centrum op 90 minuten rijden van ons huis in Kaapstad, Zuid-Afrika.

Vipassana is een eeuwenoude vorm van stille meditatie waarbij u objectief uw gedachten en lichamelijke sensaties observeert en een oordeelloze toeschouwer van uw eigen geest wordt.

Ik gaf haar mijn woord dat ik de hele tijd zou blijven, hoe moeilijk ik het ook zou vinden.

Ik wist dat ik mijn telefoon niet mocht gebruiken, dus zorgde ik ervoor dat iedereen - vrienden, familie en zakenrelaties - wisten dat ik niet bereikbaar zou zijn.

Toen ik het centrum binnenliep, gaf ik het personeel mijn telefoon, de eerste keer in jaren dat ik hem had afgestaan. Ik had alleen een tas met kleren bij me - verder niets.

Hoewel het moeilijk was om mijn telefoon niet bij me te hebben, was het niet waar ik het meest bang voor was: niet kunnen sporten.

Ik was afhankelijk geworden van beweging als manier om te ontspannen. Ik bewaarde zelfs gewichten in de achterbak van mijn auto als ik snel even wilde sporten.

Tijdens die tien dagen kon ik niet eens yoga beoefenen. Mij was verteld dat meditatie door middel van stilte het allerbelangrijkste was.

Schrijven en lezen waren ook verboden, twee activiteiten die ik meestal 's avonds deed om mijn geest tot rust te brengen voor het slapengaan.

Normaal gesproken ben ik een extravert persoon, dus ik kon niet met de 30 andere deelnemers aan de retraite praten. Ik wilde zo vaak met iemand praten over wat ik verwerkt had of hem of haar naar zijn of haar eigen ervaring vragen. Zelfs dat was geen optie.

Nu ik geen copingmechanismen meer had, bleef er niets anders over dan stilte en mijn eigen gedachten.

We stonden vroeg op voor een meditatie die de hele dag duurde, afgewisseld met kleine, vegetarische maaltijden en een korte avondseminar.

Wij zaten stil, aten stil, bewogen stil.

De eerste paar dagen had ik ontzettend veel pijn van het stilzitten. Mijn rug klopte en ik kon niet stoppen met denken aan hoe lang het geleden was dat ik me had bewogen.

Hoewel ik al eerder had gemediteerd, had ik dat nooit consequent of langdurig gedaan. Ik had het gewoon in mijn drukke schema gepropt.

Maar op de zesde dag kon ik drie uur lang roerloos zitten mediteren en alleen nog maar naar de gordijnen kijken die in de wind bewogen.

Terwijl ik aan het begin van de tien dagen moeite had om in slaap te komen, omdat er niet werd gelezen of geschreven om in slaap te vallen, viel ik aan het eind snel in slaap bij het geluid van de stilte.

Ik navigeerde nieuwe patronen en dwong mijn lichaam zachtjes tot een ander normaal – een normaal dat langzaam en stil was. Ik was beroofd van overlevingsstructuren en moest nieuwe manieren vinden om te overleven, manieren die ik alleen in mezelf kon vinden.

In de stilte kun je maar een beperkt aantal gedachten doen, voordat je hersenen helemaal tot rust komen.

De eerste dagen bracht ik door met het nadenken over vragen, herinneringen, kritiek en plannen, maar uiteindelijk raakte alles leeg en bleef ik achter met niets, alleen maar ruimte.

Ik ontdekte een dieper onderbewustzijn, een langzaam en authentiek ik.

Door stilte zonder woorden kon ik alle emotionele bagage, angst en depressie waarmee ik aan de retraite was begonnen, van me afschudden.

Na tien dagen waren mijn lichaam en geest tot rust gekomen, iets wat ik nooit eerder had ervaren.

Ik kreeg een kristalhelder begrip van waarom ik op aarde was: om mijn verhaal te vertellen. Dat heb ik sinds mijn vertrek steeds weer gedaan, via werk en relaties.

Het werd de basis van alles wat ik doe.