Mijn broer lag LEVEND op de operatietafel terwijl chirurgen probeerden zijn organen te oogsten. De CEO achter dit alles verdient nog steeds een enorm salaris.

Verpleegkundigen bogen hun hoofd in stille eerbied toen een groep medisch personeel TJ Hoover naar de operatiekamer reed, terwijl hij wanhopig van muur tot muur, van gezicht tot gezicht, keek.

Zijn zus, Donna Rhorer, greep zijn hand vast en zijn twee zonen – acht en negen jaar oud – keken toe en waren getuige van de plechtige 'eretocht' door de steriele gang van het Baptist Health-ziekenhuis in het noorden van Kentucky .

De patiënt werd naar een operatiekamer gebracht om zijn nieren en alvleesklier te laten verwijderen en te doneren, ook al was hij springlevend.

Twee dagen eerder lag de 33-jarige Hoover bewusteloos op een ziekenhuisbed, nadat hij per ongeluk een overdosis methamfetamine had gekregen.

Dat was het moment waarop medewerkers van de Kentucky Organ Donor Affiliates (KYDA), een non-profitorganisatie die transplantaties in de staat coördineert, Rhorer benaderden om haar te vertellen dat Hoover orgaandonor was en om haar toestemming te vragen om de beademingsbuizen te verwijderen, waarvan zij dachten dat ze hem in leven hielden.

In een interview met de Daily Mail zei Rhorer dat ze deed wat ze dacht dat haar broer gewild zou hebben: ze gaf haar toestemming om een ​​einde aan zijn leven te maken.

Terugkijkend op die dag zei Rhorer: 'Je verliest een geliefde, je rouwt, je hoopt dat ze het overleven... maar tegelijkertijd voelt het alsof je onder druk staat om ze toch te doden... voor de organen.'

Maar TJ Hoover stierf niet en volgens een baanbrekend federaal rapport gingen de medewerkers van KYDA toch door met de plannen om zijn organen te verwijderen.

Nu heeft een exclusief onderzoek van de Daily Mail Hoovers beproevingen in oktober 2021 in detail beschreven, met nieuwe inzichten van Rhorer en twee voormalige KYDA-werknemers die klokkenluiders zijn geworden, waaronder een medewerker die in de operatiekamer was toen Hoovers operatie op het laatste moment werd stopgezet.

Een van de meest opmerkelijke bevindingen van de Daily Mail is dat Hoover de rest van zijn dagen doorbrengt bij zijn zus, terwijl de voormalige president en CEO van KYDA, Julie Bergin, nog steeds werkzaam is in de orgaanverwerving als leidinggevende bij een nog grotere organisatie. Ze verdient naar verluidt $ 367.900 per jaar.

De zaak van Hoover werd het onderwerp van een uitgebreid onderzoek door de federale Health Resources and Services Administration (HRSA) en werd besproken tijdens een hoorzitting in het Congres in september.

Het overheidsonderzoek bracht in totaal 73 gevallen van orgaanverwijdering in Kentucky aan het licht in de afgelopen vier jaar, waarvan de autoriteiten hadden moeten overwegen ze te staken omdat de patiënten een hoog of verbeterend bewustzijnsniveau hadden. De meeste van die patiënten zouden later zijn overleden. Sommigen, zoals T.J. Hoover, overleefden. Maar niet zonder een levende nachtmerrie te doorstaan.

Volgens het rapport van de overheid vertoonde Hoover 'op meerdere punten duidelijke tekenen van leven', maar het personeel van KYDA 'gaf opdracht om door te gaan met het bergen van de organen'.

Tijdens een minimaal invasieve procedure om Hoovers hartfunctie te controleren, gingen zijn ogen naar verluidt open en begon hij bewegingen in de kamer te volgen, een kenmerkend teken van neurologische activiteit. Vervolgens begon Hoover 'te spartelen op het bed', aldus het HRSA-rapport.

In het HRSA-rapport wordt verwezen naar een verslag dat is bijgehouden door een medewerker van KYDA, waarin staat: '[Cardioloog] maakte de opmerking: "Ik ben geen neuroloog, maar als [sic] zou ik dit zeker een doelbewuste handeling noemen en ze hadden niet moeten zeggen dat de patiënt geen betekenisvol herstel zou ervaren met deze reflexen."' Maar het rapport merkt op dat er 'geen documentatie is van discussies tussen [KYDA]-medewerkers' destijds om de aanbestedingsprocedure te heroverwegen, ook al 'bleek het ziekenhuispersoneel te hebben volgehouden dat dit euthanasie was.'

Toen Hoover in de operatiekamer was, rolden de tranen over zijn gezicht. Hij schudde nee met zijn hoofd, trok zijn knieën op naar zijn borst en vertoonde zichtbare tekenen van pijn, zo blijkt uit aantekeningen van het KYDA-personeel.

Toch werd de operatie niet stopgezet.

Hoover 'leek zich af en toe bewust van zijn omgeving' en vervolgens werden hem '2 doses morfinesulfaat' toegediend, een krachtige pijnstiller met sederende eigenschappen, aldus het rapport.

Natasha Miller, een voormalige KYDA-werknemer die die dag, 29 oktober 2021, in de operatiekamer aanwezig was, vertelde de Daily Mail dat de procedure pas 45 minuten later werd stopgezet toen een palliatieve zorgarts weigerde de operatie uit te voeren.

'Het was duidelijk dat het personeel zich er buitengewoon ongemakkelijk bij voelde. [Het KYDA-personeel] verliet de [operatiekamer] en [de ziekenhuisarts] volgde hen en verklaarde dat zij vond dat dit onmenselijk en onethisch was en dat zij niet aan dit proces wilde deelnemen', aldus een brief van het KYDA-personeel.

Vervolgens vertelde een andere klokkenluider aan de Daily Mail dat het KYDA-personeel alsnog de opdracht kreeg om de orgaanverwerving af te ronden.

Nyckoletta Martin, een medewerkster van KYDA, zei dat ze met Miller aan de telefoon was en hoorde hoe een andere KYDA-werkneemster, Courtney, met 'KYDA-bestuurders' sprak.

Martin vertelde de Daily Mail: 'Ik hoorde Courtney aan de telefoon praten met de administratie van KYDA, en ze was helemaal in tranen. Haar werd verteld: "Zoek een andere arts die deze zaak kan afhandelen, want wij gaan de zaak afhandelen." En Court zei: "Er zijn geen artsen, er is niemand," dus op dat moment gaven ze het op.'

In het HRSA-rapport werd ook ander vermeend wangedrag aan het licht gebracht. Er werden meerdere anonieme patiëntverhalen genoemd, waarin familieleden aangaven dat ze zich onder druk gezet voelden om toestemming te geven voor donaties of dat ze niet in staat waren om deze goed te keuren.

In één geval beweerde een medewerker van KYDA naar verluidt – onterecht – dat de registratie van een donor een 'wettelijk bindend document' was dat een familie niet kon negeren. In een ander geval zou KYDA toestemming hebben gevraagd aan een cognitief beperkte 'kinderlijke' broer van een patiënt, en pas zijn toestemming hebben gegeven toen het ziekenhuispersoneel ingreep. In een derde geval zouden medewerkers van KYDA een gesprek over donatie hebben gevoerd nadat ze hadden gezien dat een familielid, later gedocumenteerd als 'duidelijk dronken' en 'high van iets', psychoactieve medicatie gebruikte.

Het vernietigende rapport concludeerde met de opmerking dat er bij KYDA 'veelal sprake was van fouten op patiëntniveau' en beweerde dat Hoovers geval symptomatisch was voor fouten binnen de hele organisatie die mogelijk nog in december 2024 waren gemaakt.

In een verklaring aan de Daily Mail reageerde Network for Hope (dat op 1 oktober 2024 ontstond uit een fusie van KYDA en een andere organisatie voor orgaanverwerving) niet op specifieke beschuldigingen in dit rapport. CEO Barry Massa van Network for Hope zei echter wel dat ze de zaak van TJ Hoover hadden onderzocht en 'hadden geleerd dat, hoewel de procedure was gevolgd, er verbeteringen in verschillende beleidslijnen konden worden aangebracht.'

'Sinds onze fusie in oktober 2024', voegden ze toe, 'werken we samen met het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Sociale Zaken en de Health Resources and Services Administration om beleid te implementeren dat de verbetering van het orgaantransplantatiesysteem als geheel ondersteunt.'

Julie Bergin, voormalig president en CEO van KYDA, is nu president en COO bij Network for Hope. Ook zij werd genoemd in het HRSA-rapport.

Volgens onderzoekers leek KYDA de zaak tegen te houden toen het Organ Procurement and Transplantation Network (OPTN), de organisatie die toezicht houdt op het Amerikaanse orgaandonatiesysteem, voor het eerst om documenten over de zaak-Hoover vroeg.

In plaats van medische dossiers of communicatie te verstrekken, stuurde Bergin op 20 september 2024 een brief van één pagina terug, waarin hij schreef: 'De potentiële donor werd behandeld volgens standaardprotocollen... Er waren de juiste maatregelen getroffen en deze voldeden aan de verwachtingen, het beleid en de procedures van alle regelgevende instanties... KYDA is tevreden en heeft vertrouwen in het donatieproces voor [TJ Hoover].'

HRSA was niet tevreden met Bergins reactie en dwong de OPTN om een ​​formeel onderzoek te starten, dat uiteindelijk resulteerde in de hoorzitting in het Congres in september.

Volgens berichtgeving van ProPublica verdient Bergin in haar nieuwe functie bij Network for Hope $ 367.900 per jaar.

Network for Hope vertelde de Daily Mail dat hun 'bestuur de beloning van de president en COO vaststelde ten tijde van onze fusie.'

Dit alles is een bittere pil voor Donna Rhorer. '[TJ] is nog maar een schim van de persoon die hij vroeger was,' vertelde ze aan de Daily Mail.

Hoovers leven is nu, bijna vier jaar na de beproeving, gevuld met therapieafspraken: fysiek, emotioneel, spraak- en ergotherapie, een strijd om stukjes van zijn vroegere zelf terug te krijgen.

De schade die hij heeft opgelopen – waarschijnlijk door een combinatie van zijn overdosis en de daaropvolgende behandeling – is permanent en progressief. Artsen vermoeden dat hij zich in een vroeg stadium van de ziekte van Parkinson bevindt, wat betekent dat zijn therapie een levenslange strijd is, niet om te herstellen, maar om een ​​onvermijdelijke achteruitgang te vertragen.

Zijn kortetermijngeheugen is grotendeels verdwenen, maar op wrede, vluchtige momenten breekt er helderheid door en wordt hij verteerd door schuldgevoelens als overlever. Hij piekert over de vraag waarom hij heeft geleefd, terwijl anderen dat niet hebben gedaan.

Het trauma, zei Rhorer, heeft hem een ​​diepgewortelde angst voor ziekenhuizen en dokterspraktijken bezorgd. Zijn angst wordt onhandelbaar; een viscerale herinnering aan wat hem is aangedaan.

Hoover leeft met de wetenschap, op een bepaald niveau, dat hij ooit op een operatietafel lag, bewust genoeg om zich gevangen te voelen in zijn eigen lichaam en te vechten voor een leven dat anderen schijnbaar hebben opgegeven.