Sylvia werd als kind in haar gezicht gebeten door de hond van haar grootouders: 'Nog nachtmerries'

"Het hele voorval was naar en heftig, een hondenaanval is doodeng om mee te maken. Zéker als je nog zo klein bent. Maar wat ik achteraf nog het meest verdrietig vind, is dat de band met mijn grootouders erdoor veranderde. Het was hún hond die mij beet, en ergens nam ik hen dat kwalijk. Dit zorgde voor afstand tussen ons. En dat is erger dan mijn angst voor sint-bernardshonden."

"Ik had een fijne jeugd op het Groningse platteland. Mijn opa en oma woonden naast ons. Toen ik als vierjarige kleuter net naar school ging, liep ik elke ochtend even langs mijn grootouders. Dan gaf ik hen een kus en knuffelde even met Bello, hun grote sint-bernardshond. Een onwijs lief dier – ik was vertrouwd met hem en kon alles met hem doen."

"Ook die ochtend wipte ik even aan bij mijn opa en oma. Ik liep naar Bello en sloeg mijn armen om hem heen voor een knuffel. Vanuit het niets beet hij mij hard in mijn gezicht. Vlak bij mijn oog – dat op een millimeter werd gemist, anders was ik wellicht blind geweest – en in mijn neus. Mijn neus viel in twee helften open, het bloed spoot eruit. Het leek wel op een scene uit de horrorfilm Cujo, echt afschuwelijk.

Ik weet nog dat er grote paniek was, en dat ik met een theedoek voor mijn gezicht snel naar het ziekenhuis werd gereden. De pijn kan ik me niet herinneren. Wel mijn grote angst en de verbazing: hoezo had die lieve hond mij gebeten?"

"In totaal heb ik drie weken in het ziekenhuis gelegen. Een plastisch chirurg heeft me moeten oplappen. De wond bij mijn oog werd gehecht. Mijn gehavende neus was lastiger te herstellen. Uiteindelijk is er huid van mijn lies gehaald en dit is over mijn neus 'geplakt'. Voor het ongeluk had ik best een dikke neus. Nu is die een stuk smaller, ik grap weleens dat ik mijn eigen Michael Jackson-neus heb.

De plastisch chirurg heeft goed werk geleverd. Er is nog heel lichtjes een streepje bij mijn neus te zien en ik heb een klein litteken bij mijn oog. Het valt niet op, maar ik zie het wel, iedere dag in de spiegel. De huid op mijn neus is dun. Soms voel ik daar een stekende pijn als het weer gaat omslaan, als er bijvoorbeeld onweer aankomt of als het gaat vriezen."

"Bello werd na deze aanval niet door mijn grootouders weggedaan, ook lieten ze hem niet inslapen. Hij leefde nog een half jaar, maar bleek ziek te zijn. Hij had een hersentumor. Misschien veroorzaakte dat een kronkel in zijn kop, wat de aanval kan verklaren."

"Niemand in de familie had het hierna over het incident – mijn ouders niet en mijn grootouders ook niet. Maar nadat ik uit het ziekenhuis kwam, durfde ik niet meer bij mijn opa en oma langs. Ik was echt bang voor Bello.

Ook nadat hij stierf kwam ik er een stuk minder. Als kind kon ik dat niet verklaren, maar achteraf denk ik dat ik mijn grootouders toch verantwoordelijk hield voor de aanval. Ook hun handelen erna begrijp ik nog altijd niet. Ik ben zelf ook oma. Als een hond mijn kleinkind zo zou toetakelen, zou ik het dier meteen wegdoen. Natuurlijk is dat heel verdrietig, maar je wilt toch geen risico lopen? Zeker niet met kleine kinderen. Bij mijn grootouders merkte ik weinig schuldgevoel. Ze vonden het vooral gek en jammer dat ik nog maar weinig langskwam."

"Twaalf jaar geleden kwam ik in een intensief traject terecht voor mijn fybromyalgie (aandoening waarbij je last hebt van langdurige (chronische) pijn in spieren en bindweefsel, red.). Ik werd begeleid door een fysiotherapeut, ergotherapeut en psycholoog.

Tijdens de gesprekken met de psycholoog kwamen er dingen uit het verleden omhoog, waaronder de aanval door Bello. Door EMDR-therapie kon ik de wrok richting mijn opa en oma wat meer loslaten en neutraler naar de gebeurtenis kijken."

"Toch ben ik nog altijd bang voor sint-bernardshonden. Alle andere rassen maken mij echt niets uit. Sterker nog: ik hou van honden en heb ze zelf ook gehad. Vroeger had ik drie rottweilers, superlieve dieren. Maar ik let er altijd op dat mijn gezicht niet bij hun bek komt, daar ben ik heel voorzichtig in. Sint-bernardshonden hebben het imago van lieve, grote familiehond – misschien door de film Beethoven – maar ik wil er niets van weten."

"Mensen zijn vaak verbaasd dat ik me de aanval nog zo gedetailleerd kan herinneren, zeker omdat ik toen nog zo jong was. Maar ik heb er nog steeds weleens nachtmerries over.

Nooit meer wil ik door een hond aangevallen worden. In het nieuws hoor je geregeld over heftige hondenaanvallen. Soms met fatale gevolgen zoals laatst in Rotterdam. Vreselijk vind ik dat.

Er is veel discussie over of bepaalde hondenrassen verboden moeten worden. Dat vind ik onzin: ik ken heel lieve pitbulls en juist heel felle chihuahua’s. In de meeste gevallen ligt het niet aan de hond of het ras, maar aan de opvoeding – hoewel Bello dus ziek bleek. Als je een hond vanaf het begin goed onder controle houdt, heb je een vriend voor het leven."

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op [email protected]

Klik hier voor meer Lifestyle