Young Once: Życie mniej ciężkie Nigel Planer: Prawdziwe życie hipisa Neila

Urok to cecha ulotna: jeśli przyjrzeć mu się zbyt uważnie, rozpływa się w pył. Ale urok jest również ważny: oliwi koła, zwłaszcza komedii, ale także teatru klasycznego, musicali, filmu i telewizji – wszystkich tych dziedzin, w których Nigel Planer wywarł znaczący wpływ. Ta jego autobiografia emanuje urokiem i sympatią. Wydaje się być naprawdę dobrym jajkiem. Urok, rozumiesz. Naprawdę nie da się bez niego żyć.

Podstawową umiejętnością Planera było nasycenie czaru postaciami, które powinny nas, z założenia, przerażać i odpychać. Neil, hipis w filmie „The Young Ones”, ponad 40 lat temu, był postacią, którą z chęcią byśmy znienawidzili, gdyby zagrał go ktoś inny, i prawdopodobnie byśmy tak zrobili. Ale w rękach Planera ten beznadziejny, nieśmiały, tchórzliwy dupek stał się gwiazdą programu telewizyjnego, który zdobył kilka reputacji i wyniósł całe pokolenie komików na szczyty sławy. Później on i Chris Douglas – obecnie prawdopodobnie lepiej znany jako Ed Reardon w Radio 4 – stworzyli Nicholasa Craiga, beznadziejnie próżnego, kochanego aktora, który prowadził tak zwane kursy mistrzowskie aktorstwa w BBC2 i napisał serię błyskotliwych, przezabawnych książek. Nie sądzę, żeby Douglas napisał cokolwiek lepszego od Nicholasa Craiga. Ale to urok i umiejętności Planera sprawiły, że ta postać z pogranicza potwora stała się komediowym złotem.

Planer jest środkowym z trzech chłopców. Kiedy Neil, hipis, był już rosły, Planer miał włosy do ramion i brodę, ponieważ dublował Davida Essexa w roli Che Guevary w filmie "Evita". Jednak jego młodszy brat Rog miał długie, proste włosy, a w restauracjach ludzie podchodzili do niego, myśląc, że to Nigel, i prosili go o autograf. Rog zawsze się zgadzał.

I co nietypowe dla szalonego świata komedii, Planer pozostaje z tą samą żoną, Robertą, z przerwami od 1977 roku (chociaż miał dwa inne małżeństwa). Mają razem czworo dzieci, siedmioro wnucząt i troje prawnucząt. Zdobył nagrodę Celebrity Mastermind i Brit Award, a jego singiel (jako Neil) Hole In My Shoe spędził tygodnie na drugim miejscu na listach przebojów w połowie lat osiemdziesiątych, za Frankie Goes To Hollywood. Pisał powieści, sztuki teatralne i poezję, użyczał głosu książkom z cyklu Świat Dysku Terry'ego Pratchetta, a dlaChannel 4 napisał i był narratorem ponad 100 odcinków The Magic Roundabout. To było pracowite życie.

A ta książka jest bardzo dobra, pełna wspaniałych historii. Szczególnie dobrze opowiada o wszystkich swoich dawnych kolegach z komedii w The Comedy Store i Comic Strip.

Na przykład Arnold Brown „kroczy po niebezpiecznej granicy między byciem być może kompletnym śmieciem a być może geniuszem komedii. Zawsze wydawało się, że nie ma pojęcia, co robi, a jednak czasami potrafił rozbawić publiczność do łez, mówiąc po prostu: „Czemu nie?”. Jego pauzy i potknięcia były surrealistyczne, zawsze w najbardziej nieoczekiwanych momentach. „Cześć, jestem Szkotem i Żydem” – długa pauza – „dwa stereotypy rasowe w cenie jednego”. Jego poniżanie zaczepiających było tępe: „Za dziesięć lat będą mieli supermarkety z programem edukacyjnym i będziesz potrzebował czterech egzaminów GCSE, żeby kupić funt kiełbasy… I będziesz głodował”.

Czy wspominałem, że ta książka sprawi, że będziesz płakać ze śmiechu w środkach komunikacji miejskiej?

Planer stał się zatem historykiem alternatywnej komedii początku lat 80.: jak mawiał Neil, ktoś musiał nim zostać. Szybko uświadamiasz sobie, że Neil nie jest postacią, którą kiedyś grał, ale integralną częścią własnej, nieco przypominającej Kłapouchego, osobowości Planera. To spektakularne wspomnienia, kronika dobrze przeżytego życia. Każdy, kto sięgnie po nie w pewnym wieku i o pewnym temperamencie, będzie zachwycony.