Sędziowie Sądu Najwyższego wydają się sceptyczni wobec radykalnych ceł Trumpa

Waszyngton — Podzielony Sąd Najwyższy w środę wyraził sceptycyzm wobec uprawnień prezydenta Trumpa do jednostronnego nakładania ceł na niemal wszystkie kraje na mocy federalnego prawa o stanie wyjątkowym. Sędziowie testowali przy tym centralny element jego programu gospodarczego i granice uprawnień prezydenta.

Spór o radykalne cła wprowadzone przez Trumpa to pierwszy spór, w którym Sąd Najwyższy rozważał prawne uzasadnienie jednej z flagowych polityk prezydenta, wdrożonej w jego drugiej kadencji. Obrady trwały prawie trzy godziny, a sędziowie zadawali dociekliwe pytania prawnikom administracji Trumpa i grupie małych firm kwestionujących legalność ceł wprowadzonych przez prezydenta.

Jednak kilku sędziów wydawało się niezadowolonych z zakresu władzy, jaką sprawuje pan Trump, mimo że Kongres nie upoważnił go wyraźnie do nakładania szerokich ceł na niemal wszystkich partnerów handlowych USA.

Kilku sędziów zauważyło, że ustawa o międzynarodowych nadzwyczajnych uprawnieniach gospodarczych, znana jako IEEPA, na którą prezydent powoływał się, aby nałożyć cła, nie zawiera słowa „cło” i nigdy wcześniej prezydent nie użył jej do uzasadnienia tych opłat, aż do teraz. Administracja Trumpa argumentowała, że ​​sformułowanie „regulować import” w ustawie daje prezydentowi prawo do ustalania podatków importowych.

Sędzia Amy Coney Barrett zwróciła się jednak do prokuratora generalnego D. Johna Sauera z prośbą o wskazanie innych przepisów kodeksu USA, w których fraza „regulować import” została użyta w celu nadania upoważnienia do nakładania ceł, podczas gdy Prezes Sądu Najwyższego John Roberts stwierdził, że pan Trump powołuje się na „znaczące upoważnienie” do nakładania ceł na dowolny produkt z dowolnego kraju, niezależnie od okresu obowiązywania.

„W ustawie nie użyto słowa cła” – powiedział Roberts, dodając, że chociaż cła dotyczą mocarstw zagranicznych, „ich celem jest nakładanie podatków na Amerykanów, a to zawsze było podstawową uprawnieniem Kongresu”.

Tymczasem sędzia Neil Gorsuch podniósł kwestię podziału władzy i zakwestionował twierdzenie administracji, że Kongres, za pośrednictwem IEEPA, przyznał prezydentowi szerokie uprawnienia w sytuacjach nadzwyczajnych w sprawach zagranicznych. Co powstrzymałoby Kongres przed „zrzeczeniem się wszelkiej odpowiedzialności za regulowanie handlu zagranicznego” lub wypowiedzeniem wojny i przekazaniem tej władzy prezydentowi?” – zapytał.

Jak powiedział Gorsuch, gdy Kongres przekaże swoje uprawnienia prezydentowi, trudno je odzyskać, ostrzegając, że teoria administracji oznacza „jednokierunkowy ruch w kierunku stopniowego, ale ciągłego zwiększania władzy w rękach władzy wykonawczej, oddalając ją od przedstawicieli ludu”.

Sędzia Brett Kavanaugh zdawał się podzielać argumenty administracji Trumpa. Argumentował, że Kongres uchwalił ustawę, która daje prezydentowi szereg narzędzi do reagowania w sytuacjach kryzysowych, i kwestionował, dlaczego ustawa ta zezwala na nałożenie embarga handlowego, które można uznać za krok skrajny, w przeciwieństwie do ceł, które są bardziej ukierunkowaną karą.

„Zmuszacie prezydenta do reagowania na sytuację kryzysową… i odbieracie mu zestaw narzędzi, podczas gdy te o wiele bardziej ekstremalne, niż dozwolone, są dozwolone” – powiedział. „To po prostu wydaje się nieco nietypowe”.

Kavanaugh zwrócił uwagę na cła nałożone przez Trumpa na towary z Indii w związku z zakupem rosyjskiej ropy. Prezydent wykorzystuje to do wywierania presji na Moskwę, aby zakończyła wojnę na Ukrainie.

„Jeśli tego zabraknie, to narzędzie zostało zaprojektowane – mówimy o kryzysie, który dotyka zagranicę, najpoważniejszym kryzysie na świecie” – powiedział. „A to już przeszłość”.

Trzy niższe sądy orzekły, że większość ceł nałożonych przez prezydenta jest nielegalna, a orzeczenie Sądu Najwyższego podtrzymujące te decyzje położyłoby kres planom Trumpa, polegającym na wykorzystaniu ceł jako narzędzia nacisku na amerykańskich partnerów handlowych w celu wynegocjowania lepszych umów handlowych. Prezydent twierdził również, że cła przyczyniają się do wzrostu krajowej produkcji.

W tej sprawie chodzi o dwa zestawy obowiązków, które pan Trump wprowadził w serii rozporządzeń wykonawczych na początku tego roku. Prezydent powołał się na ustawę IEEPA, aby nałożyć cła.

Pierwsza transza ustaliła stawkę bazową na poziomie 10% dla niemal wszystkich partnerów handlowych USA, a także wyższe cła wzajemne dla kilkudziesięciu krajów w odpowiedzi na, jak to określił, „duże i trwałe” deficyty handlowe. Druga transza objęła Chiny, Kanadę i Meksyk cłami o zróżnicowanych stawkach, za to, co, jak twierdził, było brakiem powstrzymania napływu fentanylu i innych nielegalnych narkotyków do USA.

W swoich rozporządzeniach prezydent ogłosił nierównowagę handlową i przemyt narkotyków przez granice USA stanami wyjątkowymi, co odblokowało uprawnienia IEEPA. Ustawa upoważnia prezydenta do „regulowania… importu” w celu przeciwdziałania „każdemu nietypowemu i nadzwyczajnemu zagrożeniu” dla bezpieczeństwa narodowego, polityki zagranicznej lub gospodarki USA. Pan Trump argumentował, że deficyt handlowy i brak ograniczenia napływu nielegalnych narkotyków do kraju kwalifikują się jako takie zagrożenie.

Od czasu, gdy pan Trump ogłosił wprowadzenie ceł importowych w lutym i kwietniu — w dniu, który nazwał „Dniem Wyzwolenia” — administracja zawarła umowy handlowe z co najmniej 10 krajami i Unią Europejską, a także oświadczyła, że ​​„prowadzi aktywne negocjacje” z innymi państwami.

Jednak po wprowadzeniu nowych podatków, dwie grupy małych firm i grupa 12 stanów złożyły pozwy, argumentując, że ustawa IEEPA nie upoważnia prezydenta do tak daleko idących działań. Pierwszy pozew został wniesiony w Waszyngtonie przez dwie firmy produkujące zabawki edukacyjne z siedzibą w Illinois. Pozostałe, złożone w Sądzie Handlu Międzynarodowego Stanów Zjednoczonych, pochodziły od grupy pięciu małych firm i przedstawicieli Partii Demokratycznej z 12 stanów.

Sąd okręgowy USA w Waszyngtonie oraz Sąd Handlu Międzynarodowego osobno orzekli na niekorzyść administracji, stwierdzając, że IEEPA nie daje prezydentowi uprawnień do nakładania taryf globalnych i taryf związanych z handlem ludźmi.

Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Okręgu Federalnego, który rozpatrzył orzeczenie sądu handlowego w sprawach pięciu małych firm i stanów, orzekł stosunkiem głosów 7 do 4, że wiele podatków prezydenckich jest niezgodnych z prawem . Sąd apelacyjny stwierdził, że chociaż ustawa IEEPA może zezwalać na niektóre cła, prawo nie zezwala na cła „o skali” takiej jak te wprowadzone przez Trumpa.

Mimo to pozwoliło to administracji Trumpa na dalsze pobieranie wysokich ceł, podczas gdy trwały batalie prawne.

Trump nadal polegał na IEEPA w kwestii nakładania nowych opłat lub modyfikacji istniejących stawek, w tym podniesienia kanadyjskich ceł do 35% (choć wiele kanadyjskich towarów podlega zwolnieniom), nałożenia dodatkowego cła w wysokości 40% na Brazylię i groźby wobec Chin wprowadzenia dodatkowego cła w wysokości 100%, choć prezydent od tego czasu się z tego wycofał. Trump ogłosił w zeszłym tygodniu po spotkaniu z prezydentem Chin Xi Jinpingiem, że obniży cła na towary importowane z Chin.

Sąd Najwyższy rozpatruje spór dotyczący taryf pana Trumpa w bardzo krótkim czasie, gdyż we wrześniu zgodził się na rozstrzygnięcie obu spraw i może szybko wydać orzeczenie.

Kluczową kwestią w tej sprawie może być to, jak sędziowie postrzegają cła: czy stanowią one realizację uprawnień prezydenta w zakresie polityki zagranicznej, czy podatek nałożony na amerykańskich konsumentów.

Neal Katyal, reprezentujący firmy kwestionujące cła, rozpoczął swoją przemowę słowami: „Cła to podatki” i zauważył, że Konstytucja przyznaje tę władzę Kongresowi. Powtarzając słowa Gorsucha, Katyal stwierdził, że gdyby Kongres przekazał prezydentowi uprawnienia do nakładania ceł, byłoby to „działanie jednokierunkowe”.

„Jeśli rząd wygra tę sprawę, nigdy nie odzyskamy tej władzy” – powiedział.

Sauer powiedział jednak sądowi wyższej instancji, że są one narzędziem służącym do regulowania handlu zagranicznego.

Roberts zauważył napięcie między kwestionowanymi uprawnieniami, mówiąc, że „cła są podatkiem, a to podstawowa kompetencja Kongresu”. Prezes Sądu Najwyższego określił jednak te opłaty również jako „podatek skierowany do podmiotów zagranicznych”, który dotyczy spraw zagranicznych, będących podstawową kompetencją władzy wykonawczej.

„Jedno jest całkiem jasne: cła skierowane do zagranicy w kilku sytuacjach okazały się dość skuteczne w osiągnięciu określonego celu. Nie sądzę więc, żeby można było to po prostu oddzielić” – powiedział Katyalowi. „Kiedy mówisz, że to podatek, a więc władza Kongresu, to bezpośrednio wpływa to na władzę prezydenta w sprawach zagranicznych”.

Jeśli Sąd Najwyższy uzna cła za niezgodne z prawem, tak jak to uczyniły sądy niższej instancji, pojawia się pytanie, jak będą traktowane ewentualne zwroty. Barrett był jedynym sędzią, który zadał pytanie na ten temat, zauważając, że niektórzy twierdzą, że zwroty ceł pobranych od amerykańskich importerów będą „bałaganem”. Katyal powiedział, że reprezentuje tylko pięć firm, a nie pozew zbiorowy, i że rząd zwróci im zapłacone cła. Dodał, że istnieje wyspecjalizowane orzecznictwo dotyczące zwrotów, choć „to trudne”. Zasugerował, że sąd mógłby zaoferować potencjalne ulgi, ale istnieje „wiele możliwości”.

Wzywając Sąd Najwyższy do utrzymania tych obowiązków, administracja Trumpa argumentowała, że ​​Kongres od dawna przyznał prezydentowi szerokie uprawnienia do nakładania ceł w sytuacjach kryzysowych. IEEPA, jak napisał Sauer w piśmie procesowym, jest kontynuacją tej tradycji, ponieważ daje prezydentowi uprawnienie do „regulowania… importu”.

Sauer powiedział również, że cła stanowią formę realizacji władzy Trumpa nad bezpieczeństwem narodowym i sprawami zagranicznymi, a sądy powinny uszanować jego decyzję, że cła te są najlepszym sposobem na zaradzenie kryzysom narodowym wynikającym z deficytu handlowego i handlu narkotykami.

Jak napisał Sauer, unieważnienie tych podatków miałoby „katastrofalne konsekwencje” dla bezpieczeństwa narodowego, polityki zagranicznej i gospodarki.

„Dla prezydenta te przypadki oznaczają trudny wybór: z cłami jesteśmy bogatym narodem, bez cł jesteśmy biednym narodem” – powiedział.

Pan Trump jest bardzo zaangażowany w tę sprawę, nazywając ją „jedną z najważniejszych w historii kraju”. Prezydent zapowiedział osobiste uczestnictwo w rozprawie, ale w niedzielę zmienił zdanie, pisząc w mediach społecznościowych , że „nie chce odwracać uwagi od wagi tej decyzji”.

Aby podkreślić wagę tej sprawy dla administracji Trumpa, w spotkaniu wzięli udział trzej członkowie gabinetu pana Trumpa: sekretarz skarbu Scot Bessent, sekretarz handlu Howard Lutnick i przedstawiciel USA ds. handlu Jamieson Greer.

Zapytany w środę wieczorem o te spory, Trump powiedział Bretowi Baierowi z Fox News, że przegrana byłaby „katastrofalna dla naszego kraju”, nazywając ją „jedną z najważniejszych spraw w historii naszego kraju”.

Z drugiej strony, małe firmy ostrzegały w dokumentach sądowych, że cła Trumpa mają poważne konsekwencje gospodarcze. Analiza przeprowadzona przez Tax Foundation wykazała, że ​​cła te nałożą na Amerykanów 1,7 biliona dolarów nowych podatków do 2035 roku, obniżą wzrost PKB o 0,7% rocznie i zmniejszą dochody o 1,1% w 2026 roku.

Katyal, który reprezentował firmy przed Sądem Najwyższym, powiedział, że interpretacja IEEPA przez administrację Trumpa to „zapierający dech w piersiach dowód” władzy, który wymaga wyraźnego upoważnienia ze strony Kongresu. Dodał, że IEEPA nie wspomina nawet o cłach ani taryfach celnych, a żaden prezydent nie zrozumiał, na czym polega prawo, które by je upoważniało.

Jeśli Sąd Najwyższy zgodzi się z panem Trumpem, że uprawnienie do nakładania podatków zawarte jest w ustawie IEEPA w sformułowaniu „regulować… import”, wówczas „prezydent, korzystając z rozbudowanego Kodeksu Stanów Zjednoczonych, mógłby opodatkowywać wszystko, od samochodów po ogrody zoologiczne” – napisała Katyal w piśmie .

Powodowie argumentowali również, że deficyt handlowy nie stanowi „niezwykłego i nadzwyczajnego zagrożenia”, ponieważ nierównowagi trwają już od pięciu dekad, a sam pan Trump określił je jako „uporczywe”.

Co więcej, uprawnienie do nakładania podatków i ceł leży w gestii Kongresu, a wszelkie delegacje tych uprawnień były „wyraźne i ściśle ograniczone”, stwierdzili. I rzeczywiście, istnieje wiele innych ustaw, w których Kongres delegował swoje uprawnienia do nakładania ceł – z których niektóre zostały wykorzystane przez pana Trumpa – choć nakładają one ograniczenia na prezydenta.

Spór wokół prób Trumpa wykorzystania IEEPA do nałożenia daleko idących ceł pojawia się w momencie, gdy testuje on granice swoich uprawnień prezydenckich, m.in. poprzez zwalnianie urzędników niezależnych agencji , wstrzymanie 4 miliardów dolarów zatwierdzonej przez Kongres pomocy zagranicznej oraz wysiłki na rzecz reformy władzy wykonawczej .

Te sprawy trafiły już do Sądu Najwyższego, choć na wcześniejszym etapie niż skargi na cła Trumpa. W większości tych nadzwyczajnych apelacji konserwatywni sędziowie pozwolili administracji Trumpa na tymczasowe egzekwowanie swojej polityki, podczas gdy postępowania w sądach niższej instancji toczyły się dalej.

Podobnie jak w tamtych przypadkach, spór o to, czy pan Trump ma prawo nakładać cła na niemal każdy kraj na mocy ustawy IEEPA bez udziału Kongresu, może mieć istotne implikacje dla władzy prezydenckiej.

Sąd Najwyższy sceptycznie odnosił się do szerokich powództw o uprawnienia wykonawcze w kwestiach o dużym znaczeniu politycznym i gospodarczym, gdy Kongres nie wypowiedział się jasno, powołując się na tzw. doktrynę ważnych pytań, aby unieważnić plan byłego prezydenta Joe Bidena, który miał na celu umorzenie ponad 400 miliardów dolarów długu z tytułu pożyczek studenckich i zablokowanie moratorium na eksmisje podczas pandemii COVID-19.

Ta zasada prawna pojawia się w sporze o cła, choć administracja Trumpa twierdzi, że nie ma ona zastosowania w kwestiach bezpieczeństwa narodowego i polityki zagranicznej.

„Sędziom brakuje instytucjonalnych kompetencji do określania, kiedy sprawy zagraniczne stwarzają nietypowe i nadzwyczajne zagrożenie, wymagające natychmiastowej reakcji; jest to zadanie dla władz politycznych” – napisał Sauer.

Jednak prawnicy reprezentujący małe przedsiębiorstwa odpowiadają, że cła są podatkiem nakładanym na obywateli amerykańskich, a Konstytucja przyznała Kongresowi uprawnienie do nakładania podatków.

„Twórcy Konstytucji rozumieli, że podatki są potężną siłą, która może zniszczyć opodatkowanych, napełniając skarbiec suwerena. Konstytucja przyznaje tę nadzwyczajną władzę wyłącznie gałęzi władzy uważanej za najbardziej podatną na wpływy obywateli: Kongresowi” – ​​napisali prawnicy reprezentujący firmy z Illinois w piśmie procesowym . „Ten Sąd nie powinien pochopnie zakładać, że Kongres zrzekł się swoich podstawowych uprawnień podatkowych, aby zezwolić Prezydentowi na nakładanie podatków na Amerykanów praktycznie bez ograniczeń”.