'Ik vraag u nederig om een spoedig antwoord' van Mary Beth Horton: Moet ik met iemand trouwen van wie ik niet kan houden? Graag advies...
Gepubliceerd: | Bijgewerkt:
'I Humbly Beg Your Speedy Answer' van Mary Beth Horton is nu verkrijgbaar
Het gebeurt overal ter wereld, waar mensen verbijsterd en vaak ongelukkig worden door de lastige problemen die het leven hun oplegt.
Mensen in de problemen piekeren en vragen zich wanhopig af, in de hoop op antwoorden. Ze liggen 's nachts wakker en vragen zich af wat ze in vredesnaam moeten doen. De gelukkigen kunnen zich in vertrouwen nemen met een goede vriend of familielid, maar wat als die er niet is? Wat als het probleem gênant is?
Dat is het moment waarop mannen en vrouwen op het idee komen om aan een volslagen vreemde te schrijven – zoals ze dat al generaties lang doen.
Je denkt waarschijnlijk dat 'agony aunt' (of oom)-columns in kranten en tijdschriften een moderne uitvinding zijn. Niet dus.
De Amerikaanse historicus Mary Beth Norton heeft een verbazingwekkende verzameling 'brieven over liefde en huwelijk uit de eerste column met persoonlijk advies ter wereld' ontdekt. Deze brieven zijn geschreven aan een Brits tijdschrift en dateren uit het einde van de 17e eeuw.
Het was slechts 50 jaar na de Engelse Burgeroorlog dat Willem en Maria op de troon zaten, gemaskerde struikrovers nog steeds een bedreiging vormden voor reizigers, mannen uit de hogere klassen droegen weelderige pruiken... en mensen schreven naar de allereerste column met persoonlijk advies over seks, liefde, verkering en huwelijk.
Het begon allemaal toen een drukker genaamd John Dunton een eureka-moment had – lang voordat elektriciteit werd uitgevonden. Waarom zouden we geen wekelijkse krant uitgeven die vragen beantwoordde van de mannen die de Londense koffiehuizen bevolkten?
In De Atheense Mercurius zouden hij en twee mannelijke helpers antwoorden geven op vragen over uiteenlopende onderwerpen, zoals de natuur en geneeskunde.
Binnen een paar weken kwamen de eerste intieme vragen: 'Moet een mens met iemand trouwen van wie hij niet kan houden?' En 'Is een vrouw slechter af in het huwelijk dan een man?'
Een vrouw die door een man werd binnengelaten, vroeg: 'Als een man ons het hof maakt, hoe kunnen we dan weten of het is om te trouwen, voor de lol, of om een andere reden?'
Misschien waren die stevige, bepruikte kerels die aan hun koffie nipten wel wat zachter dan ze eruit zagen. Ze wilden advies.
Toen kwam er nog een onverwachte ontwikkeling: een vrouw schreef met de vraag 'of haar geslacht ons misschien net zo veel vragen zou opleveren als mannen'. De slimme Dunton beloofde meteen dat ze 'alle mogelijke vragen van beide geslachten zouden beantwoorden'.
En ze stroomden binnen. Toen hij werd bespot of bekritiseerd vanwege 'zielige' brieven, verdedigden hij en zijn collega's standvastig hun persoonlijke adviezen: 'Veel vragen hebben niet alleen invloed op het geluk van bepaalde mensen en de vrede in gezinnen, maar zelfs op het welzijn en de welvaart van grotere samenlevingen... die bestaan uit gezinnen en alleenstaanden.'
Hoera! Na 18 jaar in de Saturday Mail te hebben geschreven, weet ik dat adviesrubrieken nog steeds een positieve invloed hebben. Het is duidelijk dat mensen ze echt nodig hebben – en de mix van praktische zin, vriendelijkheid (en een paar broodnodige oppeppers) die ze bieden.
Verandert de menselijke natuur zo enorm in de loop der tijd? Als ik deze brieven van lang geleden overleden mannen en vrouwen lees, verbaas ik me erover hoezeer ze lijken op mijn eigen postzak.
De wereld zit vol jonge vrouwen die zich laten inpakken door mannen die hun bedoelingen niet duidelijk maken. Geen wonder dat deze aan Mercurius schreef: 'Wanneer een man ons het hof maakt, hoe zullen we dan weten of het voor het huwelijk is, of voor vermaak, of om een andere reden?'
John Dunton kreeg een aha-moment en realiseerde zich dat hij de antwoorden op de vragen van de mannen die de Londense koffiehuizen bezochten, kon publiceren
Ze waarschuwen haar dat de enige manier om zeker te weten is of hij daadwerkelijk met haar trouwt, dus haast je naar de kapel! Een andere 'verliefde' dame wil weten 'hoe ze de man fatsoenlijk kan overtuigen' van haar passie.
Dunton & Co zijn openhartig: 'Om eerlijk te zijn, vinden we mannen in zulke gevallen een ondankbaar soort dier' – een kritiek waar veel vrouwen die mij schrijven het mee eens zouden zijn. Nogmaals, het advies is voorzichtigheid.
En wat te denken van de gepassioneerde jongeman die zichzelf niet kan beheersen: 'Is het onderbreken van herhaaldelijke gesprekken door herhaaldelijke kussen onbeleefd en ongemanierd en wekt het eerder afkeer dan liefde op?'
Het antwoord is glorieus: 'Niet zo overhaast, beste heer! De waarheid is dat kussen een heerlijke maaltijd is... Hij moet er daarom aan denken om voorzichtig te eten, alsof hij meloenen eet. Matiging is een uitstekende zaak... Kus net zo goed als praten, met discretie.'
Verstandig, want als het kussen stopt, is een gesprek essentieel.
Een terugkerend thema is de angst van jongemannen dat ze door hun passies in woede worden gedreven.
John Dunton protesteert: 'Geliefden zijn onbeheersbare wezens!' Geen wonder dat hij moet waarschuwen voor 'ondergang' – want in een tijdperk van dubieuze anticonceptie was ongewenste zwangerschap een altijd aanwezig gevaar. Is er ooit een tijdperk geweest waarin seks geen grote problemen veroorzaakte?
Een doorsnee jonge vrouw maakt zich zorgen dat de rijkere 'heer' die 'grote vriendelijkheid veinst' maar op één ding uit is: 'Als ik toestemming geef... weet ik zeker dat hij een grotere gunst verwacht dan ik bereid ben te verlenen vóór het huwelijk.' Met andere woorden: 'onzuivere vrijheden'.
Het antwoord is scherp en waar: 'Als vrouwen over het algemeen denken dat hun lot zwaar is vanwege hun onderwerping aan hun echtgenoten... hoeveel zwaarder moet het dan niet zijn voor hen die voor hun brood afhankelijk zijn van de lust van een man, zijn absolute wil en zijn welbehagen...'
Het lange antwoord getuigt van een kennis van de gewoonten van de wereld die ronduit feministisch van toon is.
Eén vrouw van 30 noemt zichzelf een 'oude vrijster' en het is dan ook schokkend om de openhartigheid van deze dame te lezen - 'Ik ben maagd (tenminste, ik geef toe dat ik maagd ben)' - die nu een 'platonische passie' wil.
Veel mannen maakten zich zorgen dat ze door hun passies zouden worden overspoeld.
Vrouwen die op zoek waren naar een echtgenoot waren destijds net zo gewoon als nu, en Dunton geeft zo'n vrouw pragmatisch advies: 'Wees niet te kieskeurig in je keuze, anders krijg je er misschien helemaal geen.' Kies een eerlijke man, is zijn gebruikelijke advies.
Over het huwelijk adviseert hij: 'beide partijen moeten rekening houden met wat ze willen', en tegen een man die niet zeker weet welke vrouw hij moet kiezen, zegt hij: 'Je moet je passie vooral baseren op haar kwaliteiten die de tijd niet kan uitwissen, niet op schoonheid die maar een flits is, maar op voorzichtigheid, vrijgevigheid en een goed humeur.' Wat een gezond verstand.
Tegenwoordig zou niemand meer om advies vragen over de financiële vooruitzichten van een aanbidder, en van jonge mensen werd ook niet meer verwacht dat ze zich aan hun ouders zouden onderwerpen, zoals vroeger het geval was.
Tijden veranderen zeker, maar dit boek bewijst ruimschoots dat wij niet zo veel mee veranderen. De problematische huwelijken, het 'ghosten' van potentiële geliefden, de buitenechtelijke kinderen, het eenzame verlangen naar liefde...
Dergelijke kwesties zullen ongetwijfeld voor altijd hartzeer veroorzaken.
Daily Mail
