Welke schrijver is volgens Jeremy Vine onterecht gecanceld?

Ik ben dol op Frank Gardner. Het is een beetje vreemd, want Frank is een BBC- collega die ik al jaren ken.

Ik kan me nog goed herinneren dat we in 2004 in een wanhopig overleg met andere Newsnight-collega's zaten toen we hoorden dat hij was neergeschoten en voor dood was achtergelaten in Riyadh (Frank overleefde, maar zijn cameraman, een aardige man genaamd Simon Cumbers, stierf).

Franks boeken zijn werkelijk meeslepend. Ik begon met het eerste, Crisis, en ben nu bezig met het nieuwste, Invasion. Internationale spionage die zich afspeelt in de nabije toekomst. En op Audible, voorgelezen door mijn vriend zelf!

Ik zou voor de tweede keer The Decline And Fall Of The Roman Empire van Edward Gibbon proberen te schrijven.

Met zes delen, 1,5 miljoen woorden en achtduizend voetnoten (waarvan sommige Latijnse grappen!), versloeg het mijn vader, die stierf voordat het af was, en het versloeg mij al bij de eerste poging, nadat ik er mijn ijdele missie van had gemaakt om de inspanningen van mijn lieve vader te eren! Een onbewoond eiland zou de plek zijn om het opnieuw te proberen.

Ik weet nog dat Gibbon zei dat de meeste Caesars een gewelddadige dood stierven, gemiddeld na dertien jaar – een geweldige statistiek voor het Romeinse Rijk.

Roald Dahls Sjakie en de Chocoladefabriek. Ik herinner me nog zo goed hoe hij op de laatste pagina in de glazen lift de lucht in schoot; ik denk dat ik negen jaar oud was toen ik het las.

Ik kon me niet voorstellen hoe hij het boek op de volgende bladzijde kon laten eindigen, maar toch deed hij dat.

Ik vind het herschrijven en bijna-annuleren van Roald Dahl, 35 jaar na zijn dood, een stille gruwel. Oké, hij was niet bepaald een aardig persoon, maar wanneer was dat ooit de test voor een groot schrijver?

Geen enkele schrijver beantwoordt deze vraag graag, maar ik lees regelmatig prijswinnende boeken (zoals De Zeven Manen van Maali Almeida) en snap ze niet helemaal. Het meest drastische voorbeeld van een klassieker waar ik me schuldig over voelde omdat ik hem niet leuk vond, was Dune van Frank Herbert.

Het was gewoon zo dicht en ongeloofwaardig, en de tekst was zo klein, en toen ik aan het einde kwam, besefte ik dat ik nog niet echt de oppervlakte had bereikt. Dit deed me beseffen dat ik niet zo goed ben in sciencefiction. Ik merk dat de verschijning van een ruimteschip het voor mij verpest. Sorry, sciencefictionfans.